“Άστο μωρέ, δεν είναι ωραίο”, επέμενε ο Ρασούλης για τις «Νταλίκες». Το τραγούδι όμως βγήκε και σημάδεψε τη δεκαετία του ΄80

«Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, τριγυρνάνε οι Νταλίκες στην Αθήνα», με αυτά τα λόγια ξεκινούσε το τραγούδι «Οι Νταλίκες» που κυκλοφόρησε το 1982 και έγινε τεράστια επιτυχία.

Τη μουσική είχε γράψει ο Χρήστος Νικολόπουλος και τους στίχους ο Μανώλης Ρασούλης. Πρώτος το τραγούδησε ο Γιώργος Σαρρής, ο αδερφός της Χαρούλας Αλεξίου. Όπως είχε αναφέρει σε συνέντευξη του ο Νικολόπουλος στην Κρυσταλία Πατούλη, για τη στήλη “Μια φορά κι ένα τραγούδι” του tvxs.gr.,  το τραγούδι παραλίγο να μη συμπεριελήφθη στον δίσκο «Παίξε Χρήστο Επειγόντως».

Ο Ρασούλης σκεφτόταν να κόψει τις «Νταλίκες» γιατί δεν θεωρούσε ότι θα έκανε επιτυχία. Άλλωστε οι δυο τους είχαν ήδη ηχογραφήσει πολλά τραγούδια και είχαν την ευχέρεια επιλογής.

«Τις νταλίκες, τις γράψαμε με τον Ρασούλη. Είχε ένα κατεβατό από στίχους ως συνήθως… και έπρεπε να διαλέξω. Έτσι, επέλεξα αυτούς τους στίχους για ρεφραίν και τα κουπλέ, και όντως, συμφώνησε. Στο τέλος, όμως, ήθελε να το βγάλουμε από τον δίσκο. Δεν του άρεσε το τραγούδι… »

Εκείνη την εποχή, φτιάχναμε περισσότερα από 12 τραγούδια για κάθε cd. Και πάλι όμως, συνέβη να έχουμε σε αυτό το δίσκο περισσότερα από όσα χρειάζονταν. Του Ρασούλη, λοιπόν, δεν του άρεσε, και μου λέει «Άστο μωρέ, αυτό. Δεν είναι πολύ ωραίο». Εκείνη τη στιγμή, καθόμασταν στο σαλόνι του σπιτιού και περνάει η γυναίκα μου και μας λέει «Μα, αυτό το τραγούδι θα βγάλετε; Αυτό είναι επιτυχία!». Αλλά και του Ζαμπέτα του άρεσε πολύ και μου έλεγε ότι αν έβαζα ερωτικό στίχο «θα ήταν 2 φορές σουξέ!». Το τραγούδι αυτό, όμως, ήταν σαν… κινηματογραφική ταινία.

Μετά από δύο χρόνια, εμφανιζόμουν σε ένα κέντρο στο Γαλάτσι που το είχαν ονομάσει «Νταλίκες» και πραγματικά ήταν το ξεκίνημα μου σε κάτι εντελώς προσωπικό, δηλαδή άρχισε να με υπολογίζει περισσότερο ο χώρος, ο κόσμος και τα μέσα. Από το ’85 μέχρι το ’88, είχαμε τόσο μεγάλη επιτυχία που δεν είχε ξανασυμβεί παρόμοια… Δουλεύαμε 6 μέρες την εβδομάδα κι αν έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο, ήταν “κλεισμένο” για 15 μέρες”.

Τελικά, το τραγούδι όχι απλά συμπεριλήφθηκε, αλλά ξεχώρισε αμέσως από τα υπόλοιπα του δίσκου και αγαπήθηκε από το κοινό, ιδιαίτερα από τους νταλικέρηδες.

Οι «Νταλίκες» τη δεκαετία του ’80 έγιναν συνώνυμο της επιτυχίας για τον Νικολόπουλο. Οι συμπτώσεις εδραίωσαν την επιτυχία, καθώς εκτός από το τραγούδι υπήρχε και ένα νυχτερινό κέντρο στο Γαλάτσι με το ίδιο όνομα, που φιλοξένησε το μουσικό σχήμα του Νικολόπουλου και τάραξε τα νερά νυχτερινής διασκέδασης.

Το μαγαζί άνηκε στους Θανάση Τσενέ και Γιάννη Μητσάνη και βρισκόταν στην οδό Αγίας Γλυκερίας στο Γαλάτσι. Εκεί χτυπούσε η καρδιά της αθηναϊκής νύχτας το 1985 και όπως αναφέρει ο Νικολόπουλος στο βιβλίο του, «οι Νταλίκες ήταν ένα μικρό, αλλά ατμοσφαιρικό υπόγειο, που αποδείχτηκε λίγο για να χωρέσει την τεράστια επιτυχία που συναντήσαμε. Κόλαση, πραγματική».
Όντως, η επιτυχία ήταν τεράστια και η ανταπόκριση του κόσμου μοναδική. Κάθε βράδυ το κέντρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Το σχήμα της πρώτης σεζόν αποτελούνταν από τον Νικολόπουλο, την Αρβανιτάκη και τον Κομνηνό.

Η επιτυχία για τις «Νταλίκες» επαναλήφθηκε στην Θεσσαλονίκη, όπου ο Νικολόπουλος εμφανίστηκε μαζί με την Ελένη Βιτάλη και τον νέο τότε Πασχάλη Τερζή σε ένα κέντρο, που πήρε το γούρικο όνομα και έγινε το σώσε, όπως αναφέρει.
Οι εμφανίσεις του στις θρυλικές «Νταλίκες» της Θεσσαλονίκης συνεχίστηκαν έως το 1988. Το 1992 το θρυλικό κέντρο της δεκαετίας του ’80 έκλεισε έπειτα από μια αξέχαστη δεκαετία.

Καλλιτέχνης: Γιώργος Σαρρής
Άλμπουμ: Παίξε Χρήστο επειγόντως
Συνθέτης: Χρήστος Νικολόπουλος
Στιχουργός: Μανώλης Ρασούλης
Έτος Κυκλοφορίας: 1982-01-11

Στίχοι

Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά
τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα
στα λιμάνια, στους σταθμούς, στην αγορά
ό, τι ψάχνεις στη ζωή να βρεις ξεκίνα.

Σ’ έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς
στο λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένος
το σακάκι σου στον ώμο να κρατάς
κι όλους όσους δε θυμούνται φορτωμένος.

Σα σκηνές από ταινία “προσεχώς”
μοιάζεις μέσα στις στροφές αυτού του νόστου
δυο γενιές χαμένες πίσω δυστυχώς
κι η Αθήνα μια μητρόπολη του νότου.

Σ’ έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς
στο λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένος
το σακάκι σου στον ώμο να κρατάς
κι όλους όσους δε θυμούνται φορτωμένος.

Πληροφορίες: “Χρήστος Νικολόπουλος, Η ζωή μου…Τα τραγούδια μου”, Κώστας Μπαλαχούτης, εκδόσεις Αλκυών – TVXS