Ένας άστεγος του είπε ότι το μόνο που ήθελε ήταν να πάει στο σπίτι του. Έτσι έκανε ότι μπορούσε για να τον βοηθήσει..
“Πριν από ένα μήνα, ξεκίνησα μια σελίδα στο Facebook που ονομάζεται “Άνθρωποι του Ανατολικού Τέξας”. Δημιούργησα τη σελίδα για να μπορώ να μιλήσω με ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων από την Περιφέρεια του Τέξας και να γράψω μια ιστορία για τον καθέναν τους.
Βρήκα τον Ρόντνει να κάθεται στην πλατεία, στο κέντρο της πόλης. Τον είχα ξαναδεί πολλές φορές καθώς οδηγούσα αλλά πρώτη φορά σταμάτησα για να του μιλήσω.
Δεν είχε πολλά να μου πει την πρώτη φορά που μιλήσαμε. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος αρνήθηκε να τον φωτογραφίσω. Το μοναδικό πράγμα που μου ανέφερε ήταν ότι ήθελε όσο τίποτα άλλο να πάει στο σπίτι του στο Lewistown της Μοντάνα. Αυτό έγινε πριν από ένα μήνα.
Την περασμένη εβδομάδα σταμάτησα και πάλι. Κάθισα δίπλα του και μιλήσαμε λες και γνώριζε ο ένας τον άλλον για πολλά χρόνια. Το πρόσωπό του φωτίστηκε. Είδα στο στόμα του να σχηματίζεται ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο.
Όπως συζητούσαμε μου είπε για την πατρίδα του, το Lewistown της Μοντάνα. Τον ρώτησα αν ήθελε να του αγοράσω ένα εισιτήριο λεωφορείου για να πάει στο σπίτι του την επόμενη εβδομάδα και αν υπήρχε κάτι που τον κρατούσε εδώ.
Χωρίς δισταγμό, με κοίταξε και μου είπε, “Τίποτα. Θα πήγαινα και τώρα”.
Όταν τελειώσαμε τη συνομιλία μας και σηκώθηκα να φύγω, με ρώτησε αν ήθελα ακόμη να τον φωτογραφίσω. Όταν σήκωσα την φωτογραφική μηχανή, έσπασε.. Ξέσπασε σε δάκρυα.
Όταν πήγα σπίτι μάζεψα περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον Ρόντνει και την οικογένειά του (είχε μόνο μία αδελφή) στη Μοντάνα. Μου είχε πει ο ίδιος ότι είχε χάσει την επαφή με την αδερφή του πριν από 16 χρόνια. Το τηλέφωνό του έσπασε και δεν είχε πλέον τον αριθμό της. Την έψαξα μέσω του Google, μιλήσαμε και μου είπε ότι νόμιζε ότι ο αδερφός της είχε πεθάνει. Όταν κλείσαμε το τηλέφωνο έκλαιγε με λυγμούς.
Στη συνέχεια δημοσίευσα την ιστορία του Ρόντνει στη σελίδα “Άνθρωποι του Ανατολικού Τέξας” και ζήτησα όποιος έχει να δώσει κάτι, για να μαζέψουμε 750 δολάρια για το εισιτήριο του λεωφορείου. Τελικά μάζεψα περισσότερα σε μόλις 4 ώρες!
Όταν πήγα να αποκαλύψω στον Ρόντνει ότι μπορεί επιτέλους να πάει σπίτι του, ανακάλυψα ότι το ήξερε ήδη. Κάποιοι που τον είδαν στην πλατεία της πόλης, του το είχαν ήδη πει.
Η γυναίκα μου έκατσε και έφτιαξε μια λίστα με ό, τι θα χρειαζόταν.
Βρήκαμε το πιο κοντινό σταθμό λεωφορείων, ήταν περίπου 125 μίλια μακριά από το σπίτι του, και αφού εξετάσαμε πως θα μπορούσε να πάει από το σταθμό στο σπίτι του, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο μόνος τρόπος ήταν το ωτοστόπ. Αγοράσαμε όλα όσα πιστεύαμε ότι θα χρειαστεί στο ταξίδι του μαζί με ένα πραγματικά άνετο ζευγάρι μπότες πεζοπορίας.
Αυτά είναι τα τρόφιμα που ζήτησε να πάρει μαζί του στο ταξίδι του. Του δώσαμε και μετρητά για να μπορεί, αν θέλει, να αγοράσει κάτι να φάει στη διαδρομή.
Αδειάσαμε την τσάντα μπροστά του για να δει αν είναι όλα όσα ζήτησε μέσα της αλλά και για να τα ξανατοποθετήσει όπως ο ίδιος ήθελε. Δεν μπορούσε να σταματήσει να γελάει!!
Αντίο Ρόντνει … :)”
