Ένας 80χρονος βιάζονταν να δει τη γυναίκα του. Ο λόγος είναι πολύ συγκινητικός
Η αληθινή αγάπη είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα συναίσθημα ή μια αίσθηση. Είναι μια κατάσταση του μυαλού που ξεπερνά την απλή συμπάθεια και την φυσική έλξη.
Όσοι την έχουν ζήσει, ξέρουν ότι η κλασική ερμηνεία της είναι πέρα για πέρα αληθινή: «Η ανιδιοτελής αφοσίωση και η καλοπροαίρετη ανησυχία για το καλό του άλλου”. Αυτό ακριβώς είναι η αγάπη!
Έχουν υπάρξει και έχουν γραφτεί πολλές συγκινητικές ιστορίες αγάπης. Άλλη μια, αληθινή και πολύ συγκινητική ιστορία, θα διαβάσετε στη συνέχεια.
Γράφτηκε και αναρτήθηκε στο διαδίκτυο από μια νοσοκόμα η οποία γνώρισε έναν ηλικιωμένο που αγαπούσε πραγματικά..
“Ήταν ένα πολυάσχολο πρωινό όταν περίπου στις 8:30 π.μ. ήρθε ένας ηλικιωμένος κύριος, γύρω στα 80 ετών, να του αφαιρέσουμε τα ράμματα από τον αντίχειρά. Μας παρακάλεσε να κάνουμε όσο μπορούμε πιο γρήγορα γιατί είχε άλλο ένα ραντεβού στις 9 π.μ.
Του πήρα τα ζωτικά σημεία και του ζήτησα να καθίσει και να περιμένει τον γιατρό. Ήξερα ότι θα περνούσε σίγουρα μια ώρα μέχρι να μπορέσει να τον δει κάποιος γιατρός και δεν ήθελα να περιμένει όρθιος.
Κοίταξε το ρολόι του ανήσυχος και με ρώτησε αν μπορώ εγώ να δω και να αξιολογήσω την πληγή του αφού ο γιατρός ήταν απασχολημένος. Αυτό μπορούσα να το κάνω.
Είδα ότι το τραύμα είχε επουλωθεί καλά, μίλησα με έναν από τους γιατρούς και πήρα τα απαραίτητα για να αφαιρέσω τα ράμματα του και στη συνέχεια να καλύψω την πληγή του.
Τον ρώτησα αν είχε ραντεβού με κάποιον άλλο γιατρό μετά και για αυτό βιάζονταν τόσο πολύ. Μου είπε όχι. Ο λόγος που ήθελε να γίνουν όλα πολύ γρήγορα ήταν ότι έπρεπε στις 9 να είναι στο γηροκομείο για να φάει πρωινό με τη σύζυγό του.
Στη συνέχεια τον ρώτησα για την υγεία της. Μου είπε ότι είναι στο γηροκομείο για αρκετό διάστημα και ότι πάσχει από Αλτσχάιμερ. Όταν τέλειωσα και κάλυψα την πληγή του, τον ρώτησα εάν θα ανησυχήσει η γυναίκα του που άργησε να πάει γηροκομείο.
Μου απάντησε ότι δεν βιάζεται για αυτό. Η γυναίκα του δεν ξέρει πλέον ότι είναι ο άντρας της. Για την ακρίβεια έχει πάψει να τον αναγνωρίζει τα τελευταία 5 χρόνια.
“Και τότε γιατί πηγαίνετε κάθε πρωί να την συναντήσετε αφού δεν σας αναγνωρίζει;” τον ρώτησα με έκπληξη.
Χαμογέλασε και μου απάντησε: “Εκείνη μπορεί να μην με γνωρίζει, εγώ όμως εξακολουθώ να θυμάμαι ποια είναι.”
Προσπάθησα με πολύ κόπο να κρατήσω τα δάκρυα μου. Σε λίγα λεπτά ήταν έτοιμος, με αποχαιρέτησε και έφυγε βιαστικός.
Καθώς τον έβλεπα από το παράθυρο να απομακρύνεται σκέφτηκα “Αυτό ακριβώς είναι το είδος της αγάπης που θέλω στη ζωή μου”.
Αγαπάς αληθινά τον άλλον όταν τον αποδέχεσαι ειλικρινά όπως ήταν, όπως είναι και όπως θα γίνει. Η αληθινή αγάπη παραμένει για πάντα..
