Έχει τελειώσει το Χάρβαρντ αλλά είναι άστεγος. Διαβάστε την συγκινητική ιστορία του
Η ματιά του δικαστή έπεσε πάνω στον άστεγο άνδρα που κατηγορείτο ότι κοιμόταν δίπλα σε ένα κτίριο γραφείων στο κέντρο της Ουάσιγκτον.
Ήταν ένα απόγευμα Σαββάτου, στις αρχές Απριλίου στο Ανώτατο δικαστήριο της πόλης όπου δικαζόταν ο άστεγος Alfred Postell. Στην έδρα στεκόταν ο δικαστής Thomas Motley.
“Έχετε το δικαίωμα να παραμείνετε σιωπηλός” είπε ένας αναπληρωτής γραμματέας στον Postell, σύμφωνα με τα πρακτικά. “Ό,τι λέτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σας από τους άλλους εκτός από τον δικηγόρο σας”.
“Είμαι δικηγόρος”, απάντησε”. Ο δικαστής αγνόησε τον ισχυρισμό του απαγγέλοντας κατηγορίες για παράνομη είσοδο που θέτει σε κίνδυνο τη δίκη.
Ο άστεγος άνδρας δεν το έβαλε κάτω και ανέφερε ότι ήταν απόφοιτος της Νομική Σχολή του Χάρβαρντ το 1979. Τότε ήταν που ο Motley τον θυμήθηκε καθώς είχε αποφοιτήσει και αυτός την ίδια χρονιά από το διάσημο πανεπιστήμιο.
Σε μια πόλη με χιλιάδες άστεγους, ο Postell είναι ο μοναδικός άστεγος με τρία πτυχία: Στα λογιστικά, τα οικονομικά και το δίκαιο.
Γεννημένος το 1948, ήταν το μοναχοπαίδι μιας ράφτρας κι ενός κατασκευαστή τεντών. Αρχικά εργάστηκε σε μια φοροτεχνική εταιρία και κέρδιζε πολλά χρήματα. Κατάφερε να γίνει δεκτός στη Νομική Σχολή του Harvard, ίσως τη δυσκολότερη νομική σχολή του κόσμου. Ήταν από τους καλύτερους φοιτητές του έτους του και η επιτυχία του τον οδήγησε μια πολύ άνετη ζωή.
Εργάστηκε για το δικηγορικό γραφείο των Shaw Pittman Potts & Trowbridge. Εκείνη την εποχή ήταν ο μόνος μαύρος δικηγόρος του δικηγορικού γραφείου. Οι συνεργάτες του θυμούνται ότι ήταν ένας καλλιεργημένος, στοχαστικός και γλυκομίλητος δικηγόρος.
Στο απόγειο της καριέρας του και τις επιτυχίας του, ήρθε στη ζωή του η σχιζοφρένεια. Νόμιζε συνέχεια πως τον καταδιώκουν, πως η αστυνομία ψάχνει να τον συλλάβει. Σύντομα έχασε τη δουλειά του. Και μαζί με αυτή τη ζωή του.
Όταν η μητέρα του δεν μπορούσε άλλο να τον προσέχει, τον έβαλε σε Ίδρυμα. Κάπως έτσι ζούσε τα τελευταία 30 χρόνια στους δρόμους, κοιμόνταν στις εκκλησίες και περίμενε για ένα πιάτο φαγητό στα συσσίτια.
Σήμερα μια τοπική φιλανθρωπική οργάνωση προσπαθεί να βοηθήσει τον Postell να βρει δουλειά ενώ ταυτόχρονα συγκεντρώνει χρήματα που θα βοηθήσουν αυτόν και τη μητέρα του να ζήσουν καλύτερα.
Ο Postell ακόμα θυμάται τη ζωή πριν από τα βρώμικα ρούχα, τη λευκή γενειάδα και το θολωμένο μυαλό.
«Όταν αρχίζεις να εργάζεσαι σε μια δικηγορική εταιρεία νιώθεις διάσημος. Αλλά όταν χάνεις τη θέση είναι σαν αυτοκτονία. Νιώθεις ότι όλα τελείωσαν. Είναι ατροφία. Ή όπως λένε οι λογιστές, είσαι ξεπερασμένος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Απαξίωση. Έχεις χάσει την χρήσιμη ζωή σου. Εγώ έχασα την χρήσιμη ζωή μου”.
