Για ποιον γνωστό καλλιτέχνη έγραψε ο Κώστας Τουρνάς τον «Αχιλλέα απ’ το Κάιρο»
Ο Κώστας Τουρνάς αποκάλυψε ότι έγραψε για τον Γιώργο Μαρίνο τον “Αχιλλέα από το Κάιρο”
Το 1980 κυκλοφόρησε ο δίσκος του Κώστα Τουρνά «Τώρα». Περιείχε πολλά δυνατά τραγούδια που ξεχώρισαν και αγαπήθηκαν. Συνέβαινε αυτό, τότε, με πολλούς δίσκους, σε όλα τα βιλαέτια του τραγουδιού.Στην πίσω όψη, μετά το σουξέ «Μη της το πεις» ακολουθεί «Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο», τραγούδι που ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του που καθιερώθηκε σιγά-σιγά ως κλασικό του Κώστα Τουρνά.
Σε συνέντευξη- που παραχώρησε ο Τουρνάς στον Κώστα Μανιάτη και το oneman αποκάλυψε το πρόσωπο από το οποίο εμπνεύστηκε για να γράψει το τραγούδι…
Είπε χαρακτηριστικά ο τραγουδοποιός: «Είχα το ερέθισμα από άνθρωπο που ήξερα και δούλευα μαζί του και ήταν ομοφυλόφιλος, τον Γιώργο Μαρίνο. Ζούσε μία ζωή την οποία ο ίδιος την είχε ομολογήσει, δεν την έκρυβε. Ο “Μηνάς” που λέει μέσα το τραγούδι ήταν το ταίρι του Γιώργου και η “Λέλα” ήταν η αδερφή μου, η οποία δεν ζει πια.
Η θεματολογία του τραγουδιού ήταν ταμπού για την εποχή. Η φράση κλειδί σε αυτό το τραγούδι είναι το “θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου”. Όταν κάποιος λέει “α την που…ρα να πούμε, την ξεφωνημένη”, θα μπορούσε αυτός να είναι αδερφός σου, παιδί σου. Εκεί θα το λεγες; Αυτό είναι περισσότερο μια αίσθηση της θέσης που παίρνουμε οι άνθρωποι κατά πως μας βολεύει εκείνη την ώρα».
Στίχοι: Κώστας Τουρνάς Μουσική: Κώστας Τουρνάς: Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο εδώ και χρόνια ζει στην Αθήνασ’ ένα υπόγειο σκοτεινό γωνιακό κάπου στην Σίνα Μαζί του ζει κάποιος Μηνάς γι’ αυτούς τους δυο και τι δεν λένε οι πιο σεμνοί της γειτονιάς ξέρουν επίθετα που καίνε Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου Ποτέ δε βγαίνουνε μαζί κανείς δεν ξέρει πώς περνάνε υπόγεια κάνουνε ζωή κι όλοι οι αργόσχολοι ρωτάνε Η κυρά Λέλα η Σμυρνιά στην αμαρτία λέει βουλιάζουν και διώχνει τα μικρά παιδιά όταν στο υπόγειο πλησιάζουν Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου Τα βράδια απ’ έξω σαν περνάς μια μουσική ακούς και γέλια και στο υπόγειο αν κοιτάς βλέπεις μια ολάνθιστη καμέλια
