Δημήτρης Παπανικολάου: Πριν να ανοίξουμε το στόμα μας σε οτιδήποτε, ας βάλουμε και μια δεύτερη σκέψη
Μια ημέρα πήγα σε ένα ακόμα σχολείο και πήρα την θέση μου στο μικρόφωνο.
Ένα απο τα χαρακτηριστικά μου είναι ότι στις αίθουσες μικρές η μεγάλες, έχω περιφερειακή όραση, μπορώ κάθε δευτερόλεπτο πχ να δω 100 άτομα στο αν με προσέχουν και τα 100 η όχι. Σε αυτό με βοηθάει το ότι δεν χρησιμοποιώ σημειώσεις η power point και έτσι έχω συνεχή διάδραση.
Παίρνω λοιπόν θέση στο μικρόφωνο και βλέπω την αίθουσα.
Μια κοπέλα δεν σήκωσε το βλέμμα της και ζωγράφιζε. Λέω μέσα μου κοίτα να δεις δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους τύπους στο τι θα πούμε, αλλά ευτυχώς έχω <εκπαιδευτεί> να μην κρίνω κανέναν που δεν ξέρω προσωπικά και άλλωστε ποιος είμαι εγώ που θα κάνω παρατήρηση σε ένα Παιδί, δεν πάω γι αυτό στα σχολεία.
Παρ ότι το βλέμμα μου πήγαινε συχνά στο κορίτσι το οποίο δεν σήκωσε ποτέ το βλέμμα του, έπρεπε να συνεχίσω να μιλάω για τους υπόλοιπους.
Κάποια στιγμή τελείωσα και περάσαμε στις ερωτήσεις.
Ξαφνικά το κορίτσι σηκώνει το χέρι του. Εξεπλάγην και απο περιέργεια της έδωσα άμεσα τον λόγο. Λέω τι θα με ρωτήσει άραγε αφού δεν άκουγε πριν.
Κύριε ποιον αριθμό φοράγατε όταν αγωνιζόσασταν ? Μόνο αυτό μου έμεινε να προσθέσω γιατί τόση ώρα σας ζωγράφιζα.
Έβαλε τον αριθμό και μου έφερε την ζωγραφιά. Για σας κύριε η ζωγραφιά και με παίρνει και μια αγκαλιά.
Είναι στο φάσμα μου ψυθίρισε ο δάσκαλος δίπλα μου.
Εγώ που (και εγώ) ενημερώνω τον κόσμο για το <αόρατο> του θέματος κόντεψα να την πατήσω και με <έσωσε> το γεγονός οτι έχω σταματήσει να κρίνω ανθρώπους και πόσο μάλλον παιδιά.
Πριν να ανοίξουμε το στόμα μας σε οτιδήποτε, ας βάλουμε και μια δεύτερη σκέψη όσοι έχουμε την δυνατότητα της δεύτερης σκέψης.
Όποιος <τυπικός> μιλάει για οράματα, στόχους και ιδέες, εκτός του ότι θα προοδεύσει, έχει λιγότερες πιθανότητες να κάνει λάθος, απο όποιον μιλάει και κρίνει άλλους ανθρώπους.
Καλό ΣΚ εύχομαι.
