Πρόσωπα

Δημήτρης Σούρας: «Το τέλος αναπόφευκτο, μην το φοβηθείς» -Τι έγραφε για τον θάνατο 

advertisement

Ο Δημήτριος Σούρας, ο διακεκριμένος ψυχίατρος και με σημαντική φωνή στο δημόσιο λόγο, έφυγε από τη ζωή χθες, στις 19 Νοεμβρίου 2024, αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο κενό στον χώρο της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής ευαισθησίας.

Η καριέρα του χαρακτηρίστηκε από την προσπάθειά του να προάγει τη γνώση γύρω από την ψυχική υγεία και να καταπολεμήσει το στίγμα που συνοδεύει τις ψυχικές ασθένειες.

Γεννημένος σε ένα περιβάλλον με έμπνευση από την τέχνη και τον πολιτισμό, ο Δημήτριος Σούρας μεγάλωσε με μια έντονη αγάπη για τη λογοτεχνία και το θέατρο, που έθρεψαν την οξυδερκή σκέψη και την ανθρωπιά του.

«Εγώ πιστεύω ότι είμαι καλλιτέχνης» είχε πει στον πατέρα του όταν ήταν 16 ετών.

«Το δέχομαι, αλλά έξω από το σπίτι» είχε απαντήσει εκείνος, υποδεικνύοντας του ότι το μέλλον του θα είναι στην Ιατρική και όχι στην υποκριτική, όπως και των προγόνων του.

advertisement

Τελικά αφιέρωσε τη ζωή του στην ψυχιατρική επιστήμη, εργαζόμενος ακατάπαυστα τόσο σε ιδιωτικό επίπεδο όσο και μέσω της δημοσιογραφίας και των δημοσίων εμφανίσεων, όπου ανέλυε περίπλοκες υποθέσεις με ευθύτητα και ενσυναίσθηση​.

Πριν από ένα χρόνο, ο Δημήτρης Σούρας είχε δώσει συνέντευξη στο Astra TV, λέγοντας πως θα ήθελε ο κόσμος να γνωρίζει δύο πράγματα για εκείνον.

«Όταν πεθάνω, θέλω να θυμάστε δύο πράγματα για μένα. Ότι αγαπώ τον άνθρωπο και ότι πίσω από κάθε παιδί ψάξτε τους γονείς», είχε πει τότε.

Στην ίδια συνέντευξη ο Δημήτρης Σούρας είχε μιλήσει μέσα από την καρδιά του και για την σύζυγό του Έλενα.

«Μπήκε στη ζωή μου μια τρελοαμερικανίδα, η γυναίκα μου, την οποία λάτρεψα και λατρεύω. Η Ελένη, η γυναίκα μου, γεννημένη στην Ελλάδα, ήταν όλα τα χρόνια της στην Αμερική. Συναντηθήκαμε σε ένα ταξίδι με άλλες παρέες και ξεκίνησε το πρώτο φιλικό κομμάτι και γυρνώντας στην Ελλάδα μετά από τρεις μήνες γίναμε ζευγάρι».

Αυτό που ξεχώριζε στον Δημήτριο Σούρα ήταν η ικανότητά του να μεταφέρει τα μηνύματά του με απλότητα, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του κοινού. Στη διάρκεια της καριέρας του, υπηρέτησε ως τεχνικός σύμβουλος σε πολλές υποθέσεις, επιδιώκοντας την αποκάλυψη της αλήθειας αλλά και την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης σε βάθος​.

Η απώλεια του είναι βαθιά, όχι μόνο για την επιστημονική κοινότητα, αλλά και για όλους εκείνους που βρήκαν στα λόγια του παρηγοριά και κατεύθυνση.

Κλείνοντας αξίζει να αναφερθούμε σε μια ανάρτησή του στο Facebook που έκανε τον Αύγουστο που μας πέρασε. Μια ανάρτηση που ταιριάζει ανατριχιαστικά στην πορεία της ζωής του:

«Κάποιοι φεύγουν νωρίς, αθόρυβα, άδικα. Κάποιοι άλλοι αργότερα παίρνοντας μαζί τους εικόνες, συμπεριφορές, τρόπους ζωής, εποχές. Τελικά τι μένει; Μερικές ασπρόμαυρες ή χρωματιστές στιγμές, λίγα ή πολλά συναισθήματα, και – πάνω από όλα – πολλές ανεξίτηλες ζωγραφιές ψυχής που λέγονται ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.
Το τέλος όλων μας αναπόφευκτο, μην το φοβηθείς. Ζήσε όσο μπορείς καλύτερα αγαπώντας και προστατεύοντας τον εαυτό σου. Και όταν κάποτε σου σταθεί απέναντι, δείξε του με θάρρος όλη σου την υπόσταση και άφησε έτσι το δικό σου… memorial».

advertisement
Back to top button