Αυτή είναι η Αλεξάνδρα Εφραίμογλου που πήρε το πρώτο χρυσό μετάλλιο στην ιστορία της Ελλάδας στο άθλημά της

Εκπληκτικό φινάλε επιφύλασσε για την Ελλάδα τον μήνα που μας πέρασε, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Τραμπολίνο στο Γκιμαράες της Πορτογαλίας, χάρη στην Αλεξάνδρα Εφραίμογλου, η οποία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στον Ακροβατικό Διάδρομο Γυναικών, τον πρώτο τίτλο της χώρας μας στην ιστορία της στον θεσμό σε ό,τι αφορά την κατηγορία Ανδρών-Γυναικών!

Η 19χρονη πρωταθλήτρια έφτασε στη μεγαλύτερη από όλες τις διεθνείς διακρίσεις της καριέρας της επικρατώντας στον τελικό, που είχε δύο σκέλη:
Στο πρώτο σκέλος πήρε την υψηλότερη βαθμολογία μεταξύ των οκτώ φιναλίστ με 26,300 β. και στην συνέχεια, στην τελική τετράδα, συγκέντρωσε 26,200 β., υπερισχύοντας στην ισοβαθμία με την Πορτογαλίδα Μαριάνα Κασκαλιέιρα, η οποία κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο. Την τριάδα του βάθρου συμπλήρωσε η Γαλλίδα Μαέλ Ντουμίτρου-Μαρέν με 24,700 β..

Η Εφραίμογλου είχε πάρει την 8η θέση στο προηγούμενο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα πρόπερσι στο Ρίμινι της Ιταλίας, στο ντεμπούτο της στην κατηγορία Γυναικών, ενώ πέρσι είχε τερματίσει 7η στο αντίστοιχο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μπέρμιγχαμ, παράλληλα με πολλές ακόμη επιτυχίες σε Παγκόσμια Κύπελλα.
«Ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή εδώ και πολλά χρόνια. Ήμουν πολύ καλά προετοιμασμένη, ήθελα πολύ να κερδίσω και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό που κατάφερα. Ήταν ένας τελικός με πολύ δυνατές αθλήτριες, που κρίθηκε στη λεπτομέρεια. Στον τελικό έκανα δύο από τις καλύτερες εκτελέσεις της ζωής μου και πήρα υψηλότερες βαθμολογίες από κάθε άλλη φορά, πράγμα που κάνει ακόμα πιο όμορφη αυτή τη νίκη. Σε άλλους αγώνες στο παρελθόν είχα μία δυσκολία σ’ αυτό το κομμάτι. Στο πιο κρίσιμο σημείο κάτι πήγαινε λάθος, αλλά αυτή τη φορά κατάφερα να αντεπεξέλθω και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κέρδος. Πιστεύω ότι είναι ένας συνδυασμός της εμπειρίας που αποκτώ μέσα από τους αγώνες και του γεγονότος ότι το έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου. Όσο καλύτερα προετοιμασμένος είσαι, τόσο ευκολότερο είναι να εκτελέσεις το πρόγραμμά σου όπως πρέπει», τόνισε η Αλεξάνδρα Εφραίμογλου μετά τον θρίαμβό της και συμπλήρωσε:
«Θέλω να ευχαριστήσω τον προπονητή μου Απόστολο Σταυριανίδη, την οικογένειά μου και όσους μου συμπαραστάθηκαν για να έρθει αυτό το αποτέλεσμα. Φέτος υπάρχει άλλο ένα Παγκόσμιο Κύπελλο τον Ιούνιο στην Πορτογαλία και η επόμενη μεγάλη διοργάνωση θα είναι οι Παγκόσμιοι Αγώνες, το καλοκαίρι του 2025 στην Κίνα».
Δείτε το βίντεο με την εντυπωσιακή προσπάθεια της Αλεξάνδρας Εφραίμογλου στον τελικό:
Η Αλεξάνδρα πρόσφατα έδωσε συνέντευξη στο oneman. Μεταξύ άλλων είπε:
Ασχολούμαι με τον αθλητισμό από μωρό. Ξεκίνησα από την κολύμβηση με τη μαμά μου μέσα στην πισίνα, γιατί ήταν και αυτή πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, οπότε μας έβαλε από νωρίς στον αθλητισμό. Λίγο αργότερα άρχισα να κάνω τραμπολίνο και μετά σε ένα καλοκαιρινό καμπ με είδε ο προπονητής μου και μου πρότεινε να ασχοληθώ με τον ακροβατικό διάδρομο. Το ερωτεύτηκα από την αρχή. Είχα δει πιο πριν και άλλα κορίτσια που έκαναν ακροβατικό διάδρομο και μου φαινόταν απίστευτο το πως μπορούσαν και έκαναν αυτά τα πράγματα. Είπα από μέσα μου ότι μια μέρα θα μπορώ να τα κάνω κι εγώ.
Μου φαινόταν πάρα πολύ εντυπωσιακό ως άθλημα. Η ταχύτητα, η ένταση, το πώς γυρνάνε στον αέρα και πραγματικά όταν τα κάνεις όλα αυτά, είναι ακόμα πιο μοναδικό το συναίσθημα. Εκείνη την ώρα υπάρχει μεγάλη αδρεναλίνη, ένταση, αλλά και φόβος που στην πραγματικότητα σε ξυπνάει. Είναι ένα άθλημα που δε βαριέσαι εύκολα, γιατί υπάρχει συνέχεια κάτι νέο που πρέπει να μάθεις.
Η πρώτη μου μεγάλη επιτυχία ήταν το 2019 στο Τόκιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της ηλικιακής κατηγορίας μου. Βγήκα τρίτη και πήρα το πρώτο μου μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση. Εκεί κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω ακόμα περισσότερα πράγματα και ότι είμαι στο επίπεδο που είναι και οι μεγάλες αθλήτριες του εξωτερικού.
Ο πρωταθλητισμός έχει πολλές δυσκολίες. Έχουν υπάρξει στιγμές που έχω κουραστεί και έχω πει πως δε θέλω να το κάνω άλλο. Εκεί όμως είναι που πρέπει να βρεις τη δύναμη και τον λόγο για τον οποίο αγαπάς το άθλημά σου και να συνεχίσεις. Εγώ αγαπώ αυτή την αδρεναλίνη που διαπερνά το σώμα μου όταν βρίσκομαι στον ακροβατικό διάδρομο και μου αρέσουν πολύ και οι αγώνες και το αίσθημα του να ανήκεις σε μια ομάδα. Μαζεύεις εμπειρίες που κρατάς μια ζωή μέσα από αυτό.
Σίγουρα έχει χρειαστεί να κάνω πολλές θυσίες. Από διακοπές το καλοκαίρι μέχρι το να μη βγω ένα βράδυ με τους φίλους μου για να μπορέσω το επόμενο πρωί να πάω για προπόνηση. Δεν είναι πάντα εύκολο να ισορροπώ την προσωπική μου ζωή με τον πρωταθλητισμό, αλλά βάζω πάντα τα δυνατά μου.
Ο ακροβατικός διάδρομος είναι ένα πολύ δύσκολο άθλημα και εγκεφαλικά. Υπάρχουν πολλές αθλήτριες που κολλάνε και αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Εγώ ευτυχώς σε αυτό το κομμάτι έχω σταθεί σχετικά τυχερή. Βέβαια, ανά περιόδους έχουν υπάρξει στιγμές που έχω φοβηθεί και έχω κολλήσει, αλλά μέχρι τώρα από άποψη ψυχολογίας είμαι αρκετά καλά και ελπίζω να συνεχίσω να είμαι.
Την ώρα που ανέβηκα στο βάθρο απλά σκεφτόμουν όλη αυτή την προσπάθεια που κάνω δώδεκα χρόνια τώρα και το πόσες φορές είχα ονειρευτεί αυτή τη στιγμή που έγινε επιτέλους πραγματικότητα. Ένιωθα ότι επιτέλους ανταμείφθηκα.
Οι τραυματισμοί είναι ένα δύσκολο κομμάτι για τους αθλητές. Εγώ μπορώ να πω πως είμαι τυχερή γιατί δεν είχα ποτέ κάποιον σοβαρό τραυματισμό που να με κρατήσει μακριά από το άθλημα, αλλά με ταλαιπωρεί καιρό η μέση μου για παράδειγμα. Είναι ένα πόνος που σε ζορίσει και ψυχολογικά και σε βάζει να σκέφτεσαι το αν αξίζει αυτό που κάνεις, αλλά εκεί είναι που πρέπει να παραμείνεις δυνατός και να παλέψεις ακόμα περισσότερο.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε τη στήριξη που θα έπρεπε από την πολιτεία. Δεν είναι πολύ αναπτυγμένο το άθλημα, δεν υπάρχουν πολλοί σύλλογοι και γυμναστήρια. Η πολιτεία μόλις πρόσφατα ξεκίνησε να με βοηθά για να μπορώ να κατεβαίνω στους αγώνες, αλλά μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω. Όλα τα άλλα προέρχονται από την οικογένειά μου και από τον σύλλογό. Μέχρι και πριν δύο χρόνια η οικογένειά μου πλήρωνε όλα τα έξοδα. Η ομοσπονδία τώρα τελευταία άρχισε να πληρώνει για τους μεγάλους αγώνες, αλλά την προετοιμασία στο εξωτερικό την πληρώνουν ακόμα οι γονείς μου.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε ολόκληρο το όργανο. Μας λείπει ουσιαστικά το τρέξιμο, οπότε πρέπει να δουλεύουμε σε κομμάτια και έτσι δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος αν μπορείς πραγματικά να εκτελέσεις το πρόγραμμα σου. Δηλαδή ολόκληρο το πρόγραμμα το κάνουμε στους μεγάλους αγώνες ή πηγαίνουμε στο εξωτερικό για προετοιμασία σε γήπεδα που έχουν ολόκληρο το όργανο.
Ελπίζω τώρα μετά το μετάλλιό μου κάτι να αλλάξει. Έστω και λίγο. Να αναγνωρίσουν τις προσπάθειές μας και να έχουμε μια παραπάνω στήριξη και έναν χώρο που να πληρεί όλες τις προϋποθέσεις ώστε να μπορούμε να προπονούμαστε χωρίς να χρειάζεται να ταξιδεύουμε έξω για να κάνουμε μια σωστή προπόνηση.