“Κάθε μέρα μαζί σου είναι μικρά και μεγάλα θαύματα”
Δεν ήμουν η πρώτη που χώριζε μ΄ένα παιδί και σίγουρα δε θα ήμουν και η τελευταία, ήμουν όμως η μόνη που είχε σταματήσει να πιστεύει στον έρωτα, στις καλές προθέσεις, στους ειλικρινής ανθρώπους… Το μάθημα που είχε φροντίσει να μάθω ο πρώην αγαπημένος μου σύζυγος δε θα το ξεπερνούσα ποτέ.
Σε γνώρισα στο ετήσιο γκαλά της εταιρίας, ήσουν ένας από τους νέους ανεξάρτητους συνεργάτες που το τμήμα Marketing είχε καταφέρει ν΄αποκτήσει και μάλιστα οι υπεύθυνοι δήλωναν ιδιαίτερα περήφανοι γι΄αυτό. Στα τριάντα οκτώ σου είχες ήδη χτίσει ένα όνομα εμπιστοσύνης και οι εταιρίες πολέμαγαν να σ΄αποκτήσουν για ν΄αναπτύξεις τα τμήματα πωλήσεων και Marketing, η δικιά μας εταιρία στάθηκε η τυχερή.
Μας σύστησε μια παλιά συνάδελφος η διευθύντρια του τμήματος και αμέσως κατάλαβα πως είσαι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Δε μ΄έκανε εντύπωση η εμφάνιση σου, ήσουν ένα αρσενικό που δήλωνε ξεκάθαρα πως ήσουν το αφεντικό του εαυτού σου, μ΄έκανε εντύπωση η ηρεμία και η σιγουριά σου, οι κινήσεις σου που ήταν χαλαρές και ταυτόχρονα γεμάτες αυτοπεποίθηση. Ήσουν σίγουρος για τα πάντα, είχες γνώμη για τα πάντα και μάλιστα εμπεριστατωμένη και δεν ήταν τόσο δύσκολο να καταλάβω πως είχες και μια απίστευτη εμπειρία παρά το νεαρό της ηλικίας σου. Μόλις επτά χρόνια μεγαλύτερος μου και όμως ήταν σαν να είχες ζήσεις δέκα ζωές περισσότερο από μένα.
Είχα υποσχεθεί πως θα μείνω μέχρι το τέλος για να βοηθήσω στο μοίρασμα των δώρων, η μικρή για πρώτη φορά θα κοιμόταν στη γιαγιά της και ήμουν ήρεμη και χαλαρή για πρώτη φορά σε επαγγελματική συγκέντρωση. Παρότι ήσουν ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα μας βοήθησες όσο κανείς, μ΄αποτέλεσμα να γίνεις αμέσως αρεστός σ΄όλους, ακόμη και σε μένα που συνήθιζα να βλέπω με καχυποψία άνδρες να δηλώνουν εθελοντές για αγγαρείες. Εκείνο το βράδυ συνόδεψες εμένα και ακόμη τέσσερα κορίτσια στα σπίτια μας με μια έντονα ιπποτική διάθεση και μια ευγένεια που μ΄εξέπληξε. Παρότι θα έπρεπε να είμαι από τις πρώτες στάσεις φρόντισες ομολογουμένως μ΄έναν πολύ έξυπνο τρόπο να μείνω τελευταία στο αυτοκίνητο, πίστεψα πως απλώς δεν είχες εξοικειωθεί ακόμη με τους δρόμους και τις διευθύνσεις, κάτι φυσικά που δεν ίσχυε… μόνο που αυτό θα το μάθαινα πολύ πολύ πολύ πολύ αργότερα…
Με καληνύχτισες μ΄ένα χειροφίλημα που η αίσθηση του έκανε σχεδόν ολόκληρο το Σαββατοκύριακο να φύγει από πάνω μου και μ΄ένα κλείσιμο ματιού που ακόμη το θυμάμαι και γελάω.
Η δουλειά σου οργανωμένη, σίγουρη, σαφής και φυσικά πολύ έξυπνη, οι περισσότεροι μέναμε με το στόμα ανοιχτό με τις ιδέες σου και τον τρόπο που ήθελες να τις υλοποιήσεις. Πολύ γρήγορα ολόκληρο το τμήμα, για να μη πω καλύτερα ολόκληρη η εταιρία μιλούσε για τον κύριο Τέλειο που είχε την ικανότητα να λύνει τα προβλήματα με μια διαολεμένη ευκολία που μας άφηνε άφωνους.
Εγώ σε θαύμαζα από μακριά, το βαρύ πρόγραμμα της ζωής μου δεν επέτρεπε ούτε βόλτες μετά τη δουλειά, ούτε ουζάκια στα κοντινά κουτουκάκια, ούτε ποτά στα φημισμένα κλαμπ της πόλης. Δουλειά, σπίτι και παιδί, αυτή ήταν η ζωή μου πριν εμφανιστείς και αυτή συνέχισε να είναι… μέχρι που ένα μεσημέρι που άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς σταμάτησες μπροστά μου το αυτοκίνητο για να με πάρεις. Μπήκα πανικόβλητη μέσα και σου ζήτησα να βιαστείς γιατί είχα ήδη αργήσει να παραλάβω τη μικρή από το Δημοτικό. Για μια στιγμή με κοίταξες έκπληκτος μα δεν άφησες να φανεί τίποτα άλλο, πολύ γρήγορα αφομοίωσες το όποιο συναίσθημα και οδήγησες μ΄εμπειρία μέχρι το Δημοτικό σχολείο. Η μικρή τελικά με περίμενε στο γραφείο των Δασκάλων ζωγραφίζοντας. Ευχαρίστησα αγχωμένη τη νεαρή Δασκάλα και έτρεξα να πάρω την τσάντα μου για να φύγουμε όταν σε είδα να μας περιμένεις κάτω από το υπόστεγο. Μ΄ένα ζεστό χαμόγελο και μια άκρως δελεαστική πρόταση για τηγανιτές πατάτες και μπιφτέκι, που ήταν τ΄αγαπημένα της μικρής μας πήρες και πήγαμε να φάμε όλοι μαζί.
Εκείνη ήταν η πρώτη σου επαφή με το παιδί μου, που το φερόσουν σαν να ήταν η μικρή σου πριγκίπισσα. Μα το Θεό τρόμαξα εκείνη τη μέρα που σε είδα να την ταΐζεις και να της φέρεσαι σαν να΄ταν δικό σου παιδί, σαν να΄ταν αγωνία της δικής σου ζωής, σαν να΄ταν μια ευθύνη που πολύ ευχαρίστως θ΄αναλάμβανες… Το απίστευτο ήταν πως αυτή ήταν η πρώτη ατάκα που μου είπες όταν μετά από λίγες μέρες δήλωσες ξεκάθαρα το ενδιαφέρον σου… απόμεινα βουβή να σε κοιτάω και να προσπαθώ να καταλάβω.. Η μικρή είχε να δει τον βιολογικό της πατέρα τρία ολόκληρα χρόνια και εσύ πολέμαγες να με πείσεις πως λαχταράς να περάσεις μαζί μας το υπόλοιπο της ζωής σου, έτσι χωρίς κανένα πρόβλημα, χωρίς κανέναν δισταγμό, πάντα υπεύθυνα και με πρωταρχικό σκοπό να είναι καλά η μικρή, που μετά τη γνωριμία σας κυριολεκτικά είχε ξετρελαθεί μαζί σου.
Ακόμη δεν ξέρω πως βρήκα τη δύναμη να σε πολεμήσω μέχρι τελικά να με πείσεις ν΄αφεθώ στις φροντίδες και στην απρόσμενη αγάπη σου, ακόμη αναρωτιέμαι γιατί έκανες υπομονή, γιατί μ΄επέλεξες, γιατί αγάπησες το παιδί μου σαν δικό σου, γιατί φρόντισες να βρω ξανά την αυτοπεποίθηση μου, γιατί εξασφάλισες τις σπουδές του παιδιού και ένα όμορφο σπιτικό γεμάτο αγάπη και ασφάλεια.
Ακόμη και σήμερα τρία ολόκληρα χρόνια μετά την απόφαση μας να συγκατοικήσουμε κάθε μέρα βιώνω ένα μικρό θαύμα, μια βόλτα στο όνειρο και τη μαγεία… Κάθε μέρα μαζί σου είναι μια μικρή βόλτα στο Λούνα Πάρκ, είναι στιγμές γεμάτες μυρωδιές από ζάχαρη και κανέλα, είναι εμπειρίες στολισμένες με γέλια και αισιοδοξία, είναι… Θεέ μου πως να το πω… είναι μικρά και μεγάλα θαύματα… απίστευτα θαύματα που τώρα πια γίνονται πιστευτά…
Μαρία Σταυρίδου * Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα
