Στις 2 Απριλίου του 1948, γεννιέται στη συνοικία της Αγιά Μονής στην πόλη των Τρικάλων ένας από τους κορυφαίους Έλληνες λαϊκούς τραγουδιστές, ο Δημήτρης Μητροπάνος.
Μεγαλώνει στα Τρίκαλα, στη «Μικρή Μόσχα», όπως αποκαλούσε την συνοικία, αφού οι περισσότερες οικογένειες ήταν αριστερές όπως και η δική του. Ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής που συμμετείχε στον εμφύλιο. Ο Μητροπάνος δεν τον γνώρισε γιατί είχε φύγει από το σπίτι κυνηγημένος. Μέχρι τα 16 του νόμιζε πως είχε σκοτωθεί στον Εμφύλιο Πόλεμο. Τότε έλαβε ένα γράμμα το οποίο τους ενημέρωνε ότι ζει στην Ρουμανία. Τον συνάντησε για πρώτη φορά στα 29 του χρόνια.
Μεγάλωσε με τη μάνα του μέσα στη φτώχεια, την πείνα και τις στερήσεις.Δουλεύει από πολύ μικρός για να βοηθήσει την οικογένεια του. Πρώτα ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του και ύστερα στις κορδέλες κοπής ξύλων. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, μεταβαίνει στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Aχαρνών. Προτού τελειώσει το γυμνάσιο αρχίζει να εργάζεται ως τραγουδιστής και δεν σταμάτησε ποτέ.
Στη μακρόχρονη πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού, αλλά και του έντεχνου τραγουδιού. Ένας από αυτούς ήταν και ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο τραγούδι Κλείνω και έρχομαι την ιστορία του οποίου διηγείται ο ίδιος ο συνθέτης και τραγουδοποιός:
“Το «Κλείνω Κι Έρχομαι» είναι η φάση της πρώτης κρίσης του γάμου, όπου είχα φύγει μ’ έναν φίλο μου, είχα πάει Θεσσαλονίκη, κι εγώ ήμουν πολύ στεναχωρημένος. Κι έπειτα από ένα βράδυ με αρκετά ποτά και τα λοιπά, ξύπνησα τα ξημερώματα με μια έκλαμψη. Είναι αυτή η στιγμή που λες «τι δουλειά έχω εγώ εδώ; Γιατί χάνω έτσι τον καιρό μου; Γιατί σπαταλάω τις δυνάμεις μου; Ξέρω που ανήκω και θέλω να γυρίσω εκεί». Και ξύπνησα τον φίλο μου, 7 η ώρα το πρωί, και του λέω:
– Εγώ θέλω να φύγω!– Τί έπαθες ξαφνικά;– Θέλω να γυρίσω πίσω!
Γυρνώντας, έγραφα στο μυαλό μου τους στίχους του τραγουδιού. «Κλείνω κι έρχομαι, έρχομαι, φτάνω, με το πρώτο το αεροπλάνο». Είναι αυτό που ξαφνικά βρίσκεις τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις και να βάλεις τα δυνατά σου για να ξαναφτιάξουν τα πράγματα, να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα, να κάνεις ένα restart. Αυτό είναι το αίσθημα αυτού του τραγουδιού. Και πέτυχε αυτή η προσπάθεια, αλλά αυτά δεν γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού ή μ’ ένα μαγικό ραβδάκι. Θέλει δουλειά, όπως θέλει δουλειά ένα λουλούδι στη γλάστρα για ν’ ανθήσει και μη μαραθεί, έτσι θέλει και η σχέση. Μετά την πρώτη φάση που υπάρχει πάθος και έρωτας και όλα είναι μαγικά, θέλει αγάπη, δουλειά και ενέργεια. Να, τώρα που το συζητάμε, σκέφτομαι ότι όταν προκύπτει κάποιο σοβαρό αισθηματικό πρόβλημα, η καρδιά μου πάει προς το λαϊκό τραγούδι. Εκεί βρίσκω, δηλαδή, τα «μέσα», εκεί βρίσκω τα «εργαλεία» για να μιλήσω. Αυτή είναι η γλώσσα που μου πάει περισσότερο. Γενικώς εγώ έχω τεράστια αγάπη για το λαϊκό τραγούδι. Γράφοντας, λοιπόν, το τραγούδι κι επειδή είχε ένα λαϊκό αίσθημα, άκουγα τη φωνή του Μητροπάνου σ’ αυτιά μου, τον οποίο τον αγαπούσα από τα τραγούδια του Μουσαφίρη. «Κάνε Κάτι Να Χάσω Το Τρένο», «Σε Μια Στοίβα Καλαμιές»… Αυτά τα τραγούδια με είχαν συγκινήσει ιδιαίτερα. Οπότε, λέω, αφού το ‘χω στο κεφάλι μου αυτό, ας κάνω μια προσπάθεια. Έγινε η επαφή μέσω της εταιρείας, του άρεσε το τραγούδι κι έτσι το είπαμε μαζί”.
nostimonimar – myreview
