Μία είναι η ουσία: Πως ένας τσιγαρόβηχας γέννησε ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του Ελληνικού πενταγράμμου

Ο Λευτέρης Χαψιάδης, που έφυγε από την ζωή λίγο πριν συμπληρώσει τα 70 του χρόνια, ήταν ο στιχουργός των μεγάλων επιτυχιών.

Ο Χαψιάδης που γεννήθηκε τον Οκτώβριο 1953 στις Φέρες, έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στον “επίγειο παράδεισο του”, όπως συχνά έλεγε, τα Κοίλα. Στο Γυμνάσιο ο πατέρας του πήρε ένα περίπτερο στην Αλεξανδρούπολη και έτσι όλη η οικογένεια μετακόμισε στην πόλη. Ο μικρός Λευτέρης περνούσε τις ώρες του κάνοντας παρέα στον πατέρα του μελετώντας βιβλία για τα ρεμπέτικα τραγούδια, τους ερμηνευτές, τους στίχους και την ιστορία τους. Αγόρασε ένα τετράδιο και συνήθιζε να γράφει εκεί μέσα τα ρεμπέτικα τραγούδια που τον γοήτευαν περισσότερο.

Μεγαλώνοντας η αγάπη του για το ρεμπέτικο δεν πέθανε ποτέ. Σε κάποια φάση της ζωής του γνωρίστηκε με τον Γιώργο Νταλάρα, ο οποίος στην συνέχεια τον σύστησε σε μεγάλα ονόματα της μουσικής βιομηχανίας: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Χρήστος Νικολόπουλος, Στέλιος Καζαντζίδης, Στράτος Διονυσίου και Μανώλης Αγγελόπουλος ήταν μόνο μερικοί από αυτούς.

Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει μεταξύ άλλων η Χαρούλα Αλεξίου, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Πασχάλης Τερζής, ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Κατερίνα Στανίση, ο Γιάννης Πλούταρχος και ο Στέλιος Διονυσίου.

Ένα από τα διαχρονικά τραγούδια του Λευτέρη Χαψιάδη είναι το “Μία είναι η ουσία” που πρωτοακούσαμε από την Χάρις Αλεξίου αλλά έχει ερμηνεύσει και ο Γιώργος Νταλάρας. Την μουσική έγραψε ο Χρήστος Νικολόπουλος και κυκλοφόρησε το 1984 στο άλμπουμ της Χαρούλας “Εμφύλιος έρωτας“.

Την ιστορία του τραγουδιού την διηγήθηκε ο Λευτέρης Χαψιάδης σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Θανάση Γιώγλου τον Νοεμβρίο του 2016 (ogdoo.gr):

–Τόλμησες να τα βάλεις και με τον Άγιο Πέτρο. Πες μου γι’ αυτό…

-Στο τραγούδι «Μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία», το οποίο γράφτηκε το 1984 από ένα γεγονός, Μ’έπιασε ένας φοβερός τσιγαρόβηχας που δεν σταματούσε και προσπαθούσα να γράψω κάποιο στίχο, πάνω σε μελωδία του Νικολόπουλου.

-Σου είχε δώσει τη μελωδία…

-Ναι, ήδη είχα μπει στον δίσκο του Νταλάρα (σ.σ.: «Ο τραγουδιστής») και μου λέει ο Νικολόπουλος «Κάνω δίσκο με τη Χαρούλα, θέλεις να σου βάλω κανένα τραγούδι;» Λέω «Τρελός είσαι; Είναι δυνατόν να μη θέλω;» Αλλά μου ’δωσε μελωδίες, ενώ στο πρώτο εγχείρημα ήταν πρώτα οι στίχοι. Και προσπαθώ, προσπαθώ, δεν μπορώ να γράψω τίποτα. Με πιέζει ο Νικολόπουλος. «Αν δεν προλάβεις να τα δώσουμε σε άλλον γιατί ήδη η Χαρούλα τραγουδάει».

-Πρέπει να βγει ο δίσκος…

-Και με πιάνει ένα βράδυ ένας φοβερός βήχας και δεν σταματάει με τίποτα. Και φωνάζει η γυναίκα μου απ’την κουζίνα «Αμάν αυτό το τσιγάρο βρε, θα πεθάνεις!» Και δεν σταματούσε ο βήχας και με πιάνει μια αγωνία και λέω «Λες να πεθάνω;» Και ήδη έχω πιστέψει ότι θα πεθάνω, ότι αύριο θα πάω στον γιατρό και θα μου κάνουν εξετάσεις και θα δουν ότι έχω καρκίνο στον πνεύμονα, το’χω πιστέψει πια ότι θα πεθάνω, έρχονται δάκρυα στα μάτια μου, βλέπω τις σκηνές της κηδείας μου, να κλαίνε η μάνα μου και οι αδερφές μου και προσπαθώντας να παρηγορήσω τον εαυτό μου λέω «Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία». Όλο το άλλο μετά ήτανε παιχνίδι.

-Βγήκε από μόνο του…

-Ναι. Και μάλιστα το πήγα το ίδιο βράδυ στο μαγαζί που έπαιζε μπουζούκι ο Νικολόπουλος και τραγουδούσε η Χαρούλα και μόλις με βλέπει μου λέει: «Το φτιαξες; Στείλ’το μου μ’ένα σερβιτόρο». Το δίνω σ’ένα σερβιτόρο, το βλέπει, μου κάνει με νόημα «Καταπληκτικό!». Φωνάζει τη Χαρούλα σε μία παύση και της λέει «Κοίτα». Η Χαρούλα κάνει κι αυτή έτσι και μετά πάνε στο καμαρίνι, το παίζουν και το τραγουδάει και γίνεται χαμός στο Stork, το τότε μαγαζί που τραγουδούσανε. Αυτό το τραγούδι είναι το οικόσημό μου. Δηλαδή το όνομα Λευτέρης Χαψιάδης μπορεί να μη λέει τίποτα σε πολλούς, αλλά όταν τους πεις ότι είναι ο στιχουργός του «Μία είναι η ουσία», το ξέρουν όλοι.

Μετά από χρόνια συναντάω κάποιον και μου λέει «Ρε φίλε εσύ έγραψες το “Μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία;”» Του λέω «Ναι». «Πω, πω τι κλάμα έχω ρίξει μ’αυτό το τραγούδι» λέει. Αφελέστατα του λέω «Γιατί έχασες κανέναν δικό σου;» «Όχι. Είχα μια γκόμενα που τη λέγαν Αθανασία και με παράτησε». Ο καθένας με τον καημό του. Από κει πήρα αφορμή Θανάση ότι «Κάθε τραγούδι και καημός» (σ.σ. το τελευταίο βιβλίο του Λευτέρη Χαψιάδη). Δηλαδή ο καθένας με τον πόνο του. Μάλιστα, κυκλοφορεί και στο Internet και στο facebook, ότι είναι κάποια τραγούδια που σου’ρχεται να πας να πιάσεις τον στιχουργό και να τον ρωτήσεις «Ρε συ πού ξέρεις τη ζωή μου και την περιγράφεις;» Το΄ χεις διαβάσει;

-Έτσι, έτσι είναι…

Ακούγεται το τραγούδι και συνεχίζεται ο διάλογος.

-«Μία είναι η ουσία» βεβαίως του Χρήστου Νικολόπουλου και του Λευτέρη Χαψιάδη με τη Χαρούλα Αλεξίου από τον δίσκο «Εμφύλιος έρωτας» στα 1984, με σόλο ούτι;

-Tον Γιώργο Νταλάρα!

-Ο οποίος είχε πάει νύχτα και είπε στον ηχολήπτη «Βάλε να το ακούσω…»

-«Βάλε να το ακούσω να παίξω» γιατί το αγάπησε πολύ αυτό το τραγούδι και το’πε αργότερα και πού; Στο Ηρώδειο!