Ο λόγος που η Αλίκη Βουγιουκλάκη έκλαιγε συνέχεια στην ταινία «Το Δόλωμα» που θεωρήθηκε σχεδόν ακατάλληλη

Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη που «κρύβει» μια σπαρταριστή ιστορία.

Το 1964 και για πέντε χρόνια η Αλίκη Βουγιουκλάκη είχε σταματήσει τη συνεργασία με την Finos Film. Το συμβόλαιό της με την εταιρεία, όμως, την ανάγκασε να γυρίσει άλλη μια ταινία με τον Φίνο κι αυτή ήταν το “Δόλωμα”.

Η ταινία θεωρήθηκε προκλητική και τολμηρή για τα δεδομένα της εποχής, επειδή έδειχνε τη ζωή μιας χορεύτριας σε κακόφημο μπαρ της Τρούμπας. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν ερωτικές σκηνές, αφορούσε σε μία περιοχή με οίκους ανοχής, καμπαρέ και αιματηρές συμπλοκές μεθυσμένων ανδρών και γι’ αυτό θεωρήθηκε σχεδόν ακατάλληλη.

Η ταινία, σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου, με πρωταγωνιστές τους Αλίκη Βουγιουκλάκη, Αλέκο Αλεξανδράκη, Ντίνο Ηλιόπουλο και Βαγγέλη Βουλγαρίδη, έχει κάποια κρυμμένα… μυστικά. Όπως τα δάκρυα στο τέλος, που ήταν αληθινά!

Η Αλίκη ήθελε κάθε σκηνή της να φαίνεται αληθινή. Στο τέλος της ταινίας, όταν η πρωταγωνίστρια γλυτώνει από τη φυλακή και τρέχει στην αγκαλιά του έρωτά της, τον οποίο υποδυόταν ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης, η Βουγιουκλάκη κλαίει πραγματικά. Η σκηνή γυρίστηκε πολλές φορές.

Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσε ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, Αλέκος Σακελλάριος: «Τρέχει, τρέχει η Βουγιουκλάκη και φτάνει με τα δάκρυα στα μάτια ως την αγκαλιά του Βουλγαρίδη. Κι όταν λέμε δάκρυα, δάκρυα. Η Αλίκη δε δεχόταν να της βάλουνε σταγόνες από νερό, όπως γίνεται συνήθως, σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Έκλαιγε πραγματικά. Τα δάκρυα τα είχε στο τσεπάκι της. Η σκηνή, όμως, δεν πέτυχε. Η Αλίκη ήρθε λίγο δεξιότερα απ’ ό,τι έπρεπε κι ο Καβουκίδης, που ήτανε και διευθυντής φωτογραφίας και κάμεραμαν, δεν πρόλαβε να κάνει σωστά το πλάνο.

-Αλίκη μου, η σκηνή πρέπει να ξαναγυρισθεί.
-Γιατί;
-Ήρθες πολύ δεξιά.
Σκύλος, όπως πάντα, στη δουλειά της, η Αλίκη, δεν είχε καμία αντίρρηση.
-Να την ξαναγυρίσουμε!
-Και τι θα γίνει με τα κλάματα;
-Τι θα γίνει, δηλαδή;
-Θα κλάψεις πάλι;
-Και βέβαια θα κλάψω.

Ξαναστήθηκαν οι μηχανές, άρχισε ξανά την τρεχάλα η Αλίκη, έφτασε κλαμένη στην αγκαλιά του Βουλγαρίδη, αλλά η σκηνή χάλασε και πάλι. Απάνω στο πιο τρυφερό σημείο του εναγκαλισμού της κλαμένης πρωταγωνίστριας με τον συγκινημένο πρωταγωνιστή, ακούστηκε από μακριά το παραπονεμένο γκάρισμα ενός γαϊδάρου.

-Στοπ!

Το γύρισμα της σκηνής ξανάρχισε. Η Αλίκη έφτασε και πάλι κλαμένη, αλλά η σκηνή και πάλι δεν πέτυχε. Να μη σας τα πολυλογώ, έξι φορές έγινε αυτή η σκηνή κι η Αλίκη έτρεξε περισσότερα μέτρα, από όσα έτρεξε ο Τζωρτζής στους ευρωπαϊκούς αγώνες. Την τελευταία φορά, τέλος πάντων, όλα πήγαιναν καλά. Η σκηνή πέτυχε. Δόξα σοι ο Θεός! Ανάψαμε τσιγάρο και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την επόμενη. Και τότε ήταν, που ήρθε τρομερά στεναχωρημένος ο Καβουκίδης και μου ψιθύρισε στ’ αφτί:

-Η σκηνή τελικά πρέπει να ξαναγυριστεί.
-Γιατί;
-Είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φιλμ στη μηχανή!
Όταν το έμαθε αυτό η Αλίκη, άρχισε πάλι να κλαίει. Αυτή τη φορά όμως, εκτός σεναρίου!