Ο Χ. Μάστορας για την Βόρεια Ήπειρο: «Συγκινούμαι πάντα όταν πηγαίνω στο χωριό μου»
Ο Χρήστος Μάστορας ήταν καλεσμένος στο «Στούντιο 4» των Νάνσυ Ζαμπέτογλου, Θανάση Αναγνωστόπουλου.
Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στις ρίζες του και περιέγραψε πώς, όταν μετανάστευσε με την οικογένειά του από το χωριό Βοδινό στη Βόρεια Ήπειρο προς την Αθήνα, φιλοξενήθηκαν από μια οικογένεια στο Κουκάκι. Παράλληλα, μίλησε για τη βαθιά συγκίνηση που αισθάνεται κάθε φορά που επισκέπτεται τον τόπο καταγωγής του.
Αρχικά εξιστόρησε πως όταν πρωτοήρθαν στην Αθήνα μια οικογένεια που έμενε στο Κουκάκι τους άνοιξε το σπίτι τους.
«Συζήταγα πρόσφατα με τον πατέρα μου για να ανατρέξω σε αυτές τις αναμνήσεις. Μας φιλοξένησε μία οικογένεια στο Κουκάκι, στην οποία ο πατέρας μου έκανε κάποιες οικοδομικές εργασίες. Ο πρώτος μήνας πέρασε κάπως έτσι. H οικογένεια Δρακοπούλου, που την ευχαριστώ πάρα πολύ αν ακούει τη συνέντευξη. Με τη βοήθεια αυτής της οικογένειας αναγνωρίστηκε το πτυχίο του πατέρα μου κι έπιασε δουλειά, οπότε πολύ γρήγορα σταθήκαμε στα πόδια μας. Δεν αντιμετωπίσαμε τρελές δυσκολίες».
Είπε επίσης πως ο ίδιος και οι δικοί του άνθρωποι ήταν από τους τυχερούς και ότι υπήρξαν άλλες οικογένειες που αντιμετώπισαν μεγαλύτερες δυσκολίες κατά την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα. «Θεωρώ τον εαυτό μου και την οικογένειά τρομερά τυχερή κι άξια. Σίγουρα πολλοί επαναπατριζόμενοι και μετανάστες από την Αλβανία – κακώς τα διαχωρίζω όλοι το ίδιο λούκι τραβήξαμε – κάποιοι δεν είχαν την ίδια τύχη, αλλά ήταν πολύ δουλευταράδες και τα καταφέρανε και πήραν τη ζωή στα χέρια τους και κλαψουρίσανε κι όλα καλά. Εμένα δεν μου αρέσει πολύ το δράμα στη ζωή μου. Θεωρώ ότι έχω μία οπτική αισιοδοξίας και δεν είμαι των άκρων. Τα συναισθήματά μου είναι λίγο στη μετριοπάθεια. Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός».
Τέλος αποκάλυψε την συγκίνηση που νιώθει κάθε φορά που επισκέπτεται το χωριό από το οποίο κατάγεται.
«Πηγαίνω στο χωριό μου κι ήμουν τώρα πρόσφατα. Έχω τον παππού μου εκεί. Ο παππούς είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, δεν μπορείς να τον βάλεις σε κουτιά, είναι πολύ διαφορετικός τύπος από όλους μας, Χρήστος και αυτός, Μάστορας. Μόνος του είναι εκεί, έχει την παρέα του. Δεν ήθελε με τίποτα να έρθει στην Αθήνα. Έχει ζήσει και στην Αθήνα πολλά πολλά χρόνια. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα. Του αρέσει πολύ το τσίπουρο. Εγώ βάζω τα κλάματα όταν πάω εκεί, αλλά όχι τα κλάματα του δράματος, από συγκίνηση όταν πατώ αυτή τη γη. Έχω ζήσει τα καλοκαίρια με τη γιαγιά, τον παππού, την προγιαγιά, τον προπαππού, έχω ζήσει πολύ όμορφες οικογενειακές στιγμές».
