Ο 25χρονος Ορέστης που έχει σύνδρομο Down, ζωγραφίζει, γράφει βιβλία και δεν σταματά να ονειρεύεται
Ο Ορέστης Χιώτης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Έχει σύνδρομο Down αλλά αυτό καθόλου δεν τον εμπόδισε από το να σπουδάσει γραφιστική, να ζωγραφίζει, να εκθέτει τα έργα του και να έχει εκδώσει ήδη ένα βιβλίο.
Ζει την ζωή του όπως εκείνος επιλέγει και ξεπερνά κάθε εμπόδιο με χαμόγελο και θετική διάθεση. Εργαλείο του για να το πετύχει αυτό η ζωγραφική.
“Νιώθω ασφαλής όταν ζωγραφίζω», λέει και ονειρεύεται να μην σταματήσει να ζωγραφίζει ποτέ. «Να μην την παρατήσω ποτέ τη δουλειά μου».
Για να δημιουργήσει βρίσκει έμπνευση στη φύση, στη θάλασσα και στη βροχή.
«Μ΄ αρέσει ο ήχος τους», έχει πει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Ακούει πάντα μουσική όταν ζωγραφίζει, τραγούδια από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο αλλά και κλασσική – και ζωγραφίζει καθημερινά ατέλειωτες ώρες.
«Ζωγραφίζω γιατί μ’ αρέσει. Γιατί το θέλω. Όταν ζωγραφίζω, νιώθω λίγο λύπη, λίγο χαρά, ό,τι πάει με το χρώμα. Δεν νιώθω πολύ άβολα. Νιώθω ασφαλής».
Αγαπημένο του έργο το περιστέρι της ειρήνης.
«Μια μαύρη νύχτα που το περιστέρι δεν κλαίει πολύ, αλλά είναι λίγο θλιμμένο», περιγράφει ο ίδιος το έργο. «Τα πουλιά για μένα είναι σαν θρησκεία. Όταν τα βλέπω, φέρνουν μέσα μου χαρά», εξηγεί.
Ο Ορέστης σε συνέντευξη που έδωσε στον Γιάννη Σταμενίτη και στο polismagazino, μίλησε για τον εαυτό του:
“Ζωγράφιζα από παιδί, όπως ζωγραφίζουν όλα τα παιδιά. Θυμάμαι, στο σχολείο οι δάσκαλοι με επαινούσαν για αυτό. Για τα χρώματα μου περισσότερο. Μια δασκάλα μου στην Δ’ Δημοτικού, η κυρία Γαλήνη, είχε στείλει μια ζωγραφιά μου σε έναν διαγωνισμό. Είχα κερδίσει και βραβείο. ‘Όχι το πρώτο βραβείο, αλλά διακρίθηκα. Αν αυτό λέγεται καλλιτεχνική ταυτότητα, δεν ξέρω. Νομίζω ότι δεν έχω καλλιτεχνική ταυτότητα, είμαι απλώς ο εαυτός μου, γι’ αυτό και ζωγραφίζω”.
Στην ίδια συνέντευξη περιγράφει τον εαυτό του ως ευαίσθητο και κοινωνικά ανασφαλή ενώ στην ερώτηση για το ποια είναι η λέξη που τον εκφράζει απάντησε η αγάπη:
“Μα, η αγάπη προφανώς! Η λέξη αγάπη περιέχει όλες τις υπόλοιπες λέξεις και καμιά φορά οι άνθρωποι μπερδεύονται. Εγώ δεν μπερδεύομαι, γιατί ξέρω. Έχω μόνο αγάπη μέσα μου”.
Από που αντλεί την έμπνευσή του;
“Από τη μουσική κυρίως. Όταν πω ότι τώρα θα κάτσω να ζωγραφίσω, βάζω μουσική και τότε συμβαίνει κάτι μαγικό. Χρώματα και μορφές γεμίζουν τον χώρο μου, ξεπηδάνε από παντού…αλήθεια!”
“Να νιώθω ευγνωμοσύνη για τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει ο καθένας μας“, λέει και συνεχίζει μιλώντας για τα μελλοντικά του σχέδια:
“Τα σχέδια μου… Δεν κάνω σχέδια, όπως τα φέρει η ζωή. Θέλω μόνο να μπορώ να μαθαίνω, να ζωγραφίζω και να ακούω μουσική. Α… και να βρω την αγάπη και έξω από τον οικογενειακό μου χώρο”.
Πέρυσι ο Ορέστης παρουσίασε μερικά από τα έργα του στον εικαστικό χώρο «ρω». Σε πρώτο πλάνο βρέθηκαν μερικά από τα έργα ζωγραφικής του αλλά και το βιβλίο του με τίτλο «Οι νεκροζώντανοι». Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο του εδώ.
Οι Νεκροζώντανοι είναι μια μικρή ιστορία ζωής, με σύντομα κείμενα που συνοδεύουν τα πρωτότυπα σχέδια που δημιούργησε εκείνος με φαντασία και αγάπη. Συνδυάζοντας τα στοιχεία των εικαστικών τεχνών και της τυπογραφίας, ο Ορέστης στέλνει το δικό του μήνυμα, επινοώντας και ταυτόχρονα διαμορφώνοντας μία ταυτότητα για την πηγή αυτού του μηνύματος.
«Οι νεκροζώντανοι είναι όλοι οι άνθρωποι», λέει ο Ορέστης, εξηγώντας ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν πανδημίες, φασαρίες, θορύβους, βία και πόλεμο. Για αυτό και η ιστορία του επικεντρώνεται στις αρετές. «Οι αρετές βοηθούν τους ανθρώπους», τονίζει.
Το βιβλίο το έκανε με τη βοήθεια και τη στήριξη του καθηγητή του από στον ΑΚΤΟ Θεσσαλονίκης όπου σπούδασε Graphic Designer, τον Γιάννη Σταμενίτη, με τον οποίο ανέπτυξαν μια πολύ όμορφη σχέση.
Τον βοήθησε να ολοκληρώνει τα έργα του, του έδειξε νέες τεχνικές, στοιχεία που του ταιριάζουν από την Ιστορία της Τέχνης και του πρότεινε να μάθει και εικονογράφηση, το πως συνδυάζονται οι λέξεις με τις εικόνες.
Ο Ορέστης συνολικά έχει συμμετάσχει σε τρείς εκθέσεις:
2019: «Ταξιδεύοντας την Τέχνη», Ιστορικό Αρχείο Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς, Αθήνα.
2020: «Ταξιδεύοντας την Τέχνη», Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Ν & Σ. Τσαλαπάτα, Βόλος.
2020: «Find what you love and let it kill you», Purpur Gallery, Λαμία.
Έχει πρωταγωνιστήσει επίσης σε ταινία του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μαζί με την 6χρονη Άννα Μαρία και την 20χρονη Μαρία, στο ντοκιμαντέρ του Αργύρη Λιάπη «+1», που προβλήθηκε στην πλατφόρμα του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και όπως λέει, απόλαυσε τα γυρίσματα.
«Το χάρηκα. Μου άρεσε το πήγαινε- έλα με τον σκηνοθέτη. Η δράση».
