Ο 6χρονος Στέλιος Κερασίδης είναι ο νεότερος Έλληνας που έχει δώσει συναυλία στο Carnegie Hall

Όχι μόνο ερμηνεύει στο πιάνο κλασικούς συνθέτες, αλλά γράφει και ο ίδιος υπέροχα κομμάτια.

Σε ηλικία μόλις έξι ετών ο Στέλιος Κερασίδης έχει ήδη παίξει πιάνο σε μερικούς από τους σημαντικότερους συναυλιακούς χώρους στον κόσμο, όπως το Royal Albert Hall στο Λονδίνο, το Musikverein στη Βιέννη και το Palazzo Leti στην Ιταλία. Πρόσφατα έγινε ο νεότερος Έλληνας στην ιστορία που έδωσε συναυλία στο Carnegie Hall στη Νέα Υόρκη.

Το δεύτερο από τα τρία παιδιά μιας οικογένειας που ζει στη Νέα Μάκρη, παίζει πιάνο εξ απαλών ονύχων. Όπως έχει πει ο ίδιος σε ρεπορτάζ στη Lifo: «Νομίζω, κάθισα στο πιάνο όταν ήμουν πολύ μωρό. Μου άρεσε να πατάω τα πλήκτρα και να ακούω τους ήχους». Το βέβαιο είναι ότι μεγαλώνει σε ένα σπίτι γεμάτο νότες και μουσική παιδεία. Ο πατέρας του, άλλωστε, είναι καθηγητής και σολίστ του πιάνου.

Αγαπημένοι του συνθέτες είναι ο Μπαχ, ο Σοπέν, ο Μπετόβεν. Ο Στέλιος όμως πέρα από το να ερμηνεύει κλασικά έργα, γράφει και ο ίδιος μουσική. Πρόσφατα παρουσίασε ένα υπέροχο κομμάτι που συνέθεσε για την αδερφή του, τη Βερόνικα.

Παρά το σχεδόν απίστευτο χάρισμά του, το «απόλυτο αυτί» όπως το αποκαλεί ο πατέρας του, στην καθημερινότητά του, σύμφωνα με τη μαρτυρία της μητέρας του, «κάνει όσα και τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του, με τη διαφορά ότι μελετά λίγο παραπάνω πιάνο. Θα παίξει, θα τρέξει, θα γελάσει, θα πάει τη βόλτα του. Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να θυσιάσουμε την παιδικότητά του». Το αγαπημένο μάθημά του είναι τα Μαθηματικά, ενώ όπως έχει πει ο ίδιος, «μου αρέσει να κάνω ποδήλατο, να φτιάχνω Lego, να πηγαίνω σινεμά, να παίζω τρελά παιχνίδια με τον πατέρα μου και να κάνω τραμπολίνο».

Δείτε τον να ερμηνεύει το κομμάτι «Βερόνικα», που έχει συνθέσει ο ίδιος και αφιερώσει στην αδερφή του.

Ακολουθεί συνέντευξη του μικρού Στέλιου στο ekirikas.com

Σε ποια ηλικία «κάθισε» για πρώτη φορά μπροστά σε πιάνο ο Στέλιος;

Φώτης Κερασίδης: Ο Στέλιος κάθισε στο πιάνο κυριολεκτικά από μωρό ενός-δύο ετών, δείχνοντας έναν έντονο μιμητισμό. Καθώς έβλεπε τον πατέρα του να παίζει -είναι καθηγητής και σολίστ στο πιάνο- και είχε τριγύρω του διαρκώς ισχυρά μουσικά ακούσματα, ξεκίνησε να πειραματίζεται μόνος του. Από την ηλικία των τριών περίπου ετών ο πειραματισμός του αυτός μετουσιώθηκε στα πρώτα του «επίσημα» μαθήματα.

Πώς καταλάβατε το ταλέντο του;

Φ. Κερασίδης: Σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδιά αυτής της ηλικίας που χρησιμοποιούν το πιάνο -όπως και κάθε μουσικό όργανο- ως ένα παιχνίδι που σε μερικά λεπτά θα το παρατήσουν, ο Στέλιος είχε μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Καθόταν παραπάνω χρόνο στα πλήκτρα, πειραματιζόταν με τους ήχους, έκανε ερωτήσεις για τη λειτουργία του, έβαζε να ακούει μουσική μόνος του και κατέκτησε από πολύ μικρός το «απόλυτο αυτί» ένα εξαιρετικά ισχυρό -και ιδιαίτερα σπάνιο- όπλο για κάθε μουσικό.

Πες μου Στέλιο, ποιος είναι ο αγαπημένος σου συνθέτης;

Στέλιος Κερασίδης: Αγαπημένος μου συνθέτης είναι ο Μπαχ και μετά ο Σοπέν. Ειδικά τα κομμάτια τους που είναι πολύ λυπητερά μου αρέσουν πολύ!

Για πες μου τώρα, εκτός από το πιάνο πειραματίζεσαι με άλλα μουσικά όργανα;

Σ. Κερασίδης: Μου αρέσουν πολύ τα μουσικά όργανα που έχουν πολλά κουμπάκια και φωτάκια και μπορείς να βγάλεις ό,τι τρελό ήχο θέλεις. Αλλά πιο πολύ από όλα τα όργανα μου αρέσει το πιάνο.

Ως πατέρας, μουσικός και δάσκαλος, στην Ελλάδα της κρίσης, υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον από πλευράς πολιτείας για τη στήριξη νέων ταλέντων;

Φ. Κερασίδης: Δυστυχώς, η επίσημη πολιτεία όχι μόνο δεν δείχνει ενδιαφέρον για την στήριξη νέων ταλέντων αλλά νομίζω ότι τα αγνοεί παντελώς. Δεν έχει αναπτύξει ούτε τους μηχανισμούς ούτε τις υποδομές για κάτι τέτοιο. Για να είμαστε ειλικρινείς βέβαια, τουλάχιστον στη περίπτωση του Στέλιου, το ενδιαφέρον του απλού κόσμου, των χορηγών αλλά και των ΜΜΕ της χώρας ήταν και παραμένει μεγάλο. Σχετικά δυσανάλογο μάλιστα με την παράδοση της Ελλάδος στην κλασική μουσική. Αυτό βέβαια όσο σημαντικό -και συγκινητικό ενίοτε- είναι, δεν αντικαθιστά και δεν αντισταθμίζει το κενό της συστηματικής δράσης από πλευράς της πολιτείας και των απελπιστικά αργών αντανακλαστικών της σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Σας έχει γίνει πρόταση για υποτροφία από κάποιο ίδρυμα του εξωτερικού;

Φ. Κερασίδης: Με γνώμονα την εξαιρετική πορεία του παιδιού σε διεθνείς διαγωνισμούς έχει ανοίξει ένας δίαυλος επικοινωνίας με κορυφαίους σολίστ και καθηγητές, οι οποίοι έδειξαν τεράστιο ενδιαφέρον για τη μουσική αντίληψη του Στέλιου. Ολοι τους διδάσκουν παράλληλα στα κορυφαία ιδρύματα ανά τον Κόσμο. Είναι βέβαια πολύ μικρός ακόμη, χωρίς την απαραίτητη αυτονομία -άλλωστε θα πάει πρώτη φορά σχολείο φέτος- για να συζητάμε για υποτροφίες εξωτερικού, αλλά σίγουρα στο μέλλον θα είναι ένα ζητούμενο.

Υπάρχει μέλλον στην Ελλάδα πιστεύετε, για παιδιά- φαινόμενα όπως ο Στέλιος;

Φώτης Κερασίδης: Θα αποδομήσω λίγο την ερώτησή σας (γέλια). Νομίζω πως κάθε υγιές, χαρούμενο και έξυπνο παιδί έχει μέλλον οπουδήποτε και ειδικά σε μια τόσο όμορφη -και σχετικά ξέγνοιαστη χώρα- σαν την Ελλάδα. «Εχω μέλλον» δεν σημαίνει απαραίτητα κάνω πρωταθλητισμό σε κάτι. Εξαρτάται την οπτική του καθενός. Από εκεί και πέρα όμως, και ασφαλώς όταν μιλάμε για την πιανιστική εξέλιξη στη βάση ενός παγκόσμιου ανταγωνισμού, δυστυχώς ή ευτυχώς, το εξωτερικό είναι μονόδρομος. Για όλους τους προφανείς λόγους που ισχύουν στα περισσότερα επαγγέλματα άλλωστε.

Ο Στέλιος έχει παίξει πιάνο αρκετές φορές εκτός συνόρων σε διάφορους διαγωνισμούς, θέλετε να μου αναφέρετε κάποιες επιτυχίες;

Φ. Κερασίδης: Πράγματι έχουν έρθει έτσι τα πράγματα που για ένα τόσο μικρό παιδί όπως ο Στέλιος αποτελεί σημείο αναφοράς ότι έχει ήδη μπει στο αεροπλάνο να πάει παίξει πιάνο στο εξωτερικό, έχει κερδίσει βραβεία σε παγκόσμιους και πανελλήνιους διαγωνισμούς -έξι τον αριθμό μέχρι τώρα- (ενώ αναμένουμε το 7ο καθώς έχει περάσει στην τελική φάση ενός ακόμη διαγωνισμού) και το κυριότερο σε τόσο σπουδαίες αίθουσες!

Το «Musikverein» της Βιέννης, το «Palazzo Leti» της Ιταλίας, το «Royal Albert Hall» του Λονδίνου (που τον έχουν καλέσει να παίξει τον Απρίλιο), αλλά και το «Carnegie Hall» που θα ταξιδέψει στα τέλη Οκτωβρίου να παραλάβει ένα ακόμη πρώτο βραβείο από τον διαγωνισμό «Golden Classical Music Awards New York», αποτελούν μια παρακαταθήκη πολύ πιο σημαντική από τις διακρίσεις και τα βραβεία αυτά καθεαυτά. Μια ιδιαίτερη στιγμή που ίσως αξίζει να αναφέρω, είναι η συναυλία που έδωσε σε ηλικία 5 ετών, παίζοντας ένα μέρος από ένα κονσέρτο του Bach συμπράττοντας με την ορχήστρα «Simfonietta» των Αθηνών και τον μαέστρο Γιώργο Αραβίδη. Αυτό έγινε κατά τη διάρκεια της θερινής ακαδημίας του Πόρου «Porospiano Academy» το οποίο διοργανώνει τα τελευταία 10 χρόνια η παγκοσμίου φήμης καθηγήτρια Αγάθη Λεϊμονή, η οποία είναι και καθηγήτρια του Στέλιου.

Σ. Κερασίδης: Εμένα πάντως μου άρεσε το ταξίδι στη Βιέννη γιατί πήγαμε σε ένα φοβερό λούνα παρκ με κάτι τρομακτικά τρενάκια!

Εχει κάποια ξεχωριστή σημασία για εσάς το γεγονός ότι θα παίξει στη Νέα Υόρκη και μάλιστα στο «Carnegie Hall»;
(η συνέντευξη δόθηκε πριν την συναυλία)

Φ. Κερασίδης: Δίχως συζήτηση! Το «Carnegie Hall» με την ιστορία και τη βαριά πολιτιστική κληρονομιά που κουβαλάει αποτελεί όνειρο για κάθε μουσικό. Πόσω μάλλον το γεγονός ότι ο Στελάκος μας θα γίνει ο νεότερος Ελληνας στην ιστορία που έπαιξε ποτέ εκεί. Είναι πολύ συγκινητικό για εμάς. Αλλωστε νομίζω η Νέα Υόρκη αποτελεί από μόνη της ένα ταξίδι ζωής.

Στη Νέα Υόρκη υπάρχει μια μεγάλη ελληνική κοινότητα, θα θέλατε να τους στείλετε ένα μήνυμα εν όψει της συναυλίας;

Φ. Κερασίδης: Νομίζω ότι θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον για οποιονδήποτε να παρακολουθήσει μια τέτοια συναυλία «gala» με τόσο μικρούς σε ηλικία και βραβευμένους σολίστ από όλο τον Κόσμο, ειδικά σε ένα τέτοιο σημαντικό χώρο όπως το «Carnegie Hall». Στην πραγματικότητα όμως -και πέραν των πιανιστικών- νομίζω το μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα είχε να καταφέρουμε να γνωρίσουμε Ελληνες που ζουν εκεί ώστε να πάρουμε και εμείς (και το παιδί) μια μικρή γεύση από την καθημερινότητά τους, από τις εμπειρίες τους μακριά από την χώρα μας και να μοιραστούμε σκέψεις και συναισθήματα που θα αμβλύνουν λίγο την απόσταση. Αυτό θεωρώ θα μας έκανε πιο σοφούς με την επιστροφή μας εδώ, αποτελώντας την σημαντικότερη παρακαταθήκη του συγκεκριμένου ταξιδιού.

Και για να κλείσουμε με σένα Στέλιο, αν μπορούσες να πραγματοποιήσεις μια ευχή, ποια θα ήταν αυτή;

Σ. Κερασίδης: Μια ευχή;; Εμμ δε ξέρω… ίσως να είχα κάποτε ένα τεράστιο πιάνο με ουρά να το ανοίγω και να κρύβω τα παιχνίδια μου μέσα.

Απολαύστε λίγο ακόμη Στέλιο στα βίντεο που ακολουθούν: