Πήγε βόλτα ένα φτωχό παιδί με το αυτοκίνητό του. Ήταν μια βόλτα που δεν θα ξεχάσει ποτέ!
“Ένας φίλος μου, ο Παύλος, έλαβε ένα αυτοκίνητο από τον αδελφό του ως δώρο γενεθλίων.
Την επόμενη μέρα, όταν ο Παύλος έφτασε έξω από το γραφείο του, πρόσεξε ένα φτωχό μικρό παιδί που θαύμαζε το νέο του αυτοκίνητο.
“Είναι δικό σας αυτό το αυτοκίνητο κύριε;” τον ρώτησε το παιδί.
Ο Παύλος κούνησε το κεφάλι.
“Ο αδελφός μου μου το χάρισε για τα γενέθλιά μου”.
Το αγόρι ήταν έκπληκτο.
«Εννοείτε ότι ο αδερφός σας σας το χάρισε και δεν σας κόστισε τίποτα; Μακάρι να μου συνέβαινε και εμένα κάτι τέτοιο”, είπε.
Ο Παύλος πίστεψε ότι το αγόρι θα εύχονταν να είχε και αυτό, έναν αδερφό τόσο ανοιχτοχέρη σαν τον δικό του. Αλλά τα επόμενα λόγια του αγοριού τον διέψευσαν.
“Εύχομαι”, το άκουσε να λέει, «να μπορούσα και εγώ να γίνω σαν τον αδερφό σας.
Ο Παύλος τον κοίταξε έκπληκτος. Δίχως να το σκεφτεί του πρότεινε:
“Θέλεις να πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο μου;”
“Ω ναι, θα το ήθελα πολύ”, ήταν η αυθόρμητη απάντηση του παιδιού.
Μετά από μια σύντομη βόλτα, το αγόρι γύρισε, τον κοίταξε με μάτια που έλαμπαν και του είπε:
“θα σας πείραζε να περάσουμε για λίγο μπροστά από το σπίτι μου;”
Ο Παύλος χαμογέλασε. Νόμιζε πως ήξερε τι ήθελε. Ότι ήθελε να κάνει επίδειξη στους φίλους του και στους γείτονες. Δέχτηκε και αφού τον ρώτησε που μένει, κατευθύνθηκε προς το σπίτι του.
Αλλά όταν έφτασαν , κατάλαβε ότι είχε κάνει και πάλι λάθος.
«Μπορείτε να σταματήσετε κοντά σε αυτά τα δυο σκαλοπάτια;” τον ρώτησε το αγόρι.
Προχώρησε και σταμάτησε ακριβώς μπροστά στα σκαλοπάτια. Το αγόρι βγήκε γρήγορα από το αυτοκίνητο αλλά άργησε να επιστρέψει. Και όταν επέστρεψε δεν ήταν μόνο του. Μετέφερε τον ανάπηρο αδελφό του.
Τον βοήθησε να καθίσει στο σκαλοπάτι και του έδειξε το αυτοκίνητο.
«Εκεί είναι. Δεν είναι όπως ακριβώς στο περιέγραψα επάνω; Ο αδελφός του του το χάρισε για τα γενέθλιά του και δεν του κόστισε ούτε ένα ευρώ. Σου υπόσχομαι ότι κάποια μέρα θα σου χαρίσω και εγώ ένα το ίδιο και έτσι θα μπορείς επιτέλους να δεις όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που σου περιγράφω κάθε μέρα”.
Ο Παύλος χωρίς να το πολυσκεφτεί βγήκε από το αυτοκίνητο και βοήθησε το ανάπηρο παλικάρι να κάτσει στο μπροστινό κάθισμα. Ο μικρός αδερφός του έκατσε στο πίσω κάθισμα και όλοι μαζί ξεκίνησαν μια αξέχαστη βόλτα στους δρόμους της πόλης.
Εκείνη την ημέρα ο Παύλος έμαθε “πόσο μεγάλη ευλογία είναι να προσφέρεις στους άλλους”.”
