Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: “Μη θεωρείς τίποτα δεδομένο. Να λες ευχαριστώ, να αγαπάς”
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ένα όνομα που έχει συνδεθεί με αμέτρητες ερμηνείες που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη του κοινού. Αποτελεί αναμφισβήτητα έναν από τους πιο αγαπημένους Έλληνες ηθοποιούς της γενιάς του.
Με μια καριέρα που εκτείνεται σε δεκαετίες, ο Δαδακαρίδης έχει καταφέρει να κερδίσει την αναγνώριση και την αγάπη, χάρη στο ταλέντο του, την ευελιξία του και την ικανότητά του να μεταμορφώνεται σε κάθε ρόλο που αναλαμβάνει.
Γεννήθηκε το 1977 στην Αγγλία, από Έλληνα πατέρα και Αγγλίδα μητέρα, με αποτέλεσμα να μεγαλώσει σε ένα δίγλωσσο και πολιτισμικά πλούσιο περιβάλλον, κάτι που διαμόρφωσε την προσωπικότητα και την καλλιτεχνική του ευαισθησία από μικρή ηλικία.
Αρχικά σπούδασε Computing και Marketing, αλλά τελικά στράφηκε στην υποκριτική.
Οι γονείς του χώρισαν όταν εκείνος ήταν τεσσάρων ετών και έτσι μεγάλωσε με τον πατέρα του.
Ο ίδιος σε συνέντευξή του έχει πει:
“Γεννήθηκα στο Μπόλτον, στο Μάντσεστερ. Είναι η πατρίδα της μητέρας μου, εκεί ζει. Με τον πατέρα μου χώρισαν όταν ήμουν τεσσάρων. Γνωρίστηκαν όταν εκείνος σπούδαζε στην Αγγλία. Η οικογένεια στήθηκε στην Αθήνα. Ο πατέρας μου έκανε διάφορες δουλειές -τελικά ασχολήθηκε με το εμπόριο ωρολογοποιΐας και χρυσού. Τριγυρνούσε την Ελλάδα και δειγμάτιζε. Όταν μεγάλωσα λίγο πήγαινα μαζί του –δύσκολη δουλειά, βαριές οι βαλίτσες. Οι γονείς μου, όταν κατάλαβαν ότι ήταν καλύτερα, χώρισαν. Ακόμα και σήμερα μοιράζονται αγάπη, σεβασμό, επικοινωνούν.
Όλο αυτό εγώ το βίωσα αντιδραστικά. Γιατί έβλεπα την μάνα μου τρεις φορές τον χρόνο, Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι. Ήταν μια ωραία περιπέτεια να ταξιδεύω σαν ασυνόδευτο παιδί, αλλά ψυχολογικά μου ήταν δύσκολο κάθε φορά να αλλάζω κόσμους. Ίσως βοήθησε κι αυτό μετέπειτα στην υποκριτική, αυτή η αναγκαστική προσαρμογή σε ένα περιβάλλον, με άλλη γλώσσα, άλλη νοοτροπία. Σαν παιχνίδι. Συναισθηματικά όμως ήταν δύσκολο –όταν πήγαινα εκεί μου έλειπε ο πατέρας μου όταν ήμουν εδώ, η μητέρα μου».
«Το ότι δε μεγάλωσα με τη μαμά μου ήταν μια πρώτη απόρριψη στη ζωή μου. Βέβαια, δε βάζω αυτό το πρόσημο στη μητέρα μου. Αγαπάω πολύ το γυναικείο φύλο. Λατρεύω τις γυναίκες. Οι γυναίκες είναι τα πιο όμορφα πλάσματα στον πλανήτη»
Έχει δύο μικρότερα αδέρφια, την Τζούλια, που ζει στο εξωτερικό, και τον Θανάση, που ζει στην Ελλάδα
«Οι γονείς μου ξαναπαντρεύτηκαν. Έχω έναν αδελφό εδώ και δύο αδέλφια, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι στην Αγγλία. Από την αδελφή μου έχω και δύο ανιψάκια… Εκεί που ζει η μητέρα μου αισθάνομαι ότι είναι πατρίδα μου, αλλά επί της ουσίας όλες μου οι εμπειρίες είναι από την Ελλάδα –είμαι παιδί του ήλιου και της θάλασσας, αγαπώ την χώρα μου. Νομίζω ότι την Αγγλία την ξέρω σαν Έλληνας, όχι σαν Άγγλος. Είμαι δίγλωσσος. Παίζοντας σε δύο κόσμους σε εξελίσσει σαν άνθρωπο.
Στην Αθήνα πέρασα αρκετό καιρό με την γιαγιά μου. Μέναμε στην Πλατεία Κολιάτσου. Ήταν μια μαγική κυρία. Βοήθαγε όλον τον κόσμο, με πολλή αγάπη, δοτική, πρόσφερε χρήματα, φαγητό. Πάντα μαγείρευε για πολύ κόσμο κι εγώ κάθε μεσημέρι, πριν φάω έπρεπε να πηγαίνω φαγητό σε γείτονες στην πολυκατοικία –το χειρότερό μου ήταν οι σούπες, το καλύτερο τα στέρεα, όταν έβλεπα τυρόπιτα χαιρόμουν… Η γιαγιά μου αγαπούσε πολύ το θέατρο. Ήταν μια τελετουργία, όταν πηγαίναμε: Να είμαι καθαρός, περιποιημένος, μαλλί χωρίστρα, καλά ρούχα, παπούτσια από τον Μούγερ… Για μένα ήταν μια διέξοδος. Ο πατέρας μου ήταν του σινεμά».
Η εκπαίδευσή του ως ηθοποιός ξεκίνησε στο Λονδίνο και σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η γιαγιά του
«Η οικογένειά μου ήταν υποστηρικτική σε ό,τι ήθελα να κάνω. Το 1995 ζούσα στην Αγγλία, και η Αγγλίδα γιαγιά μου, να είναι καλά εκεί ψηλά που είναι, μου είπε να πάω σε μια οντισιόν που διάβασε σε μια αγγελία στην εφημερίδα. Κέρδισα τον ρόλο και τότε αν και πολύ μικρός κατάλαβα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Το ξεκίνημα της καριέρας μου είχε σκαμπανεβάσματα και φουρτούνες, αλλά δεν το είπα ποτέ. Από την άλλη πλευρά, ήμουν και πολύ τυχερός γιατί με κάποιο μαγικό τρόπο είχα πολύ σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου.
Κάθε φορά είμαι καλύτερος από το χειρότερο κομμάτι του εαυτού μου. Δεν ανταγωνίζομαι κανέναν ηθοποιό. Λατρεύω και εκτιμώ όλους τους Έλληνες ηθοποιούς. Μαθαίνω από όλους αυτούς. Το μόνο πράγμα που με αγχώνει είναι το αν θα ξυπνήσω αύριο το πρωί. Δε διαχειρίζομαι τόσο εύκολα το κομμάτι της έκθεσης στην προσωπική μου ζωή. Θα ήθελα η ζωή μου να είναι ζωή μου, με κάνει να νιώθω ασφάλεια και ηρεμία».
Η απώλεια του κολλητού του φίλου που τον σημάδεψε
Για τον Πυγμαλίων Δαδακαρίδη το “ξύπνημα” ήρθε το 2002 όταν έχασε τον κολλητό του φίλο σε τροχαίο:
«Η απώλεια του κολλητού του μου άλλαξε τη φιλοσοφία της ζωής. Ήταν Μάιος του 2002 και ήταν η πρώτη μου άδεια που είχα πάρει στο στρατό. Για μένα ήταν ένα τεράστιο “ξύπνημα” στα 24 μου. Ήταν “ξύπνα”, αντιμετώπισε τους ανθρώπους, μη θεωρείς τίποτα δεδομένο. Να λες ευχαριστώ, να αγαπάς…
Πλέον δεν παίρνω τίποτα δεδομένο. Μετά ήρθαν κι άλλα πράγματα, κι άλλοι θάνατοι στη ζωή μου. Ο θάνατος του κολλητού μου ήταν κάτι πολύ ξαφνικό, ήταν ένα τεράστιο “χαστούκι”. Ξύπνησα το πρωί, χτύπησε το τηλέφωνο και λέω “ο κολλητός είναι”, αλλά ο κολλητός δεν ήταν εκεί. Ήταν ο ξάδερφός του που μου είπε “ο φίλος μας έφυγε”. Ναι, ήταν τροχαίο, τη μέρα του Πάσχα.
Είναι σοκαριστικό. Δεν είναι ότι ξέρεις, ότι υπάρχει κάτι… Όσοι το έχουν πάθει γνωρίζουν ακριβώς για το τι σοκ μιλάω. Στεναχωριέμαι που δεν ζω όλες αυτές τις εμπειρίες με έναν φίλο, που ήταν κολλητός, αλλά από την άλλη υπήρχε λόγος που έγινε. Σαν από το Θεό να σου είπε κάποιος “ξύπνα, πάμε παρακάτω”»
Προσπαθώ να αγαπώ
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης έχει δώσει περισσότερο βάρος στην επαγγελματική του ζωή από την προσωπική.
“Προσπαθώ να αγαπώ. Είμαι στη διαδρομή της ζωής μου που η καρδιά μου είναι ανοιχτή. Δεν είναι τίποτα εικόνα, τίποτα απωθημένο. Είμαι απόλυτα καλυμμένος σε αυτό”, είπε πρόσφατα ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης.
“Δεν αυτοπεριορίζομαι καμιά φορά καταπιέζομαι αλλά είναι δικό μου κομμάτι. Θέλω να τους προστατεύω όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είναι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι. Τα κομμάτια της προσωπικής μου ζωής είναι δικά μου και οφείλω να τα προστατεύω. Εκτός αν για κάποιον λόγο για κάτι που θέλοντας και μη θα βγει θα το πεις, δεν θα το κρύψεις”.
