Στης λήθης το πηγάδι.. Η ιστορία του τραγουδιού που ερμήνευσε υπέροχα ο Χαρούλης

Ένα υπέροχο τραγούδι που έγραψε ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης και ερμήνευσε με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, ο Γιάννης Χαρούλης.

Ποια ήταν όμως η Λήθη που αναφέρεται στους στίχους; Στην ελληνική μυθολογία η Λήθη ήταν θυγατέρα της Έριδας και προσωποποίηση της λήθης, δηλαδή της λησμονιάς. Την θεωρούσαν μία από τις Ναϊάδες Νύμφες και μητέρα των τριών Χαρίτων.

Από τη Λήθη πήραν το όνομά τους μία πηγή και ένας από τους πέντε ποταμούς του Άδη, από τα ύδατα του οποίου έπιναν οι κατερχόμενοι νεκροί για να λησμονήσουν το παρελθόν, την επίγεια ζωή τους.

Το έγραψε και το τραγούδησε ο Μίλτος Πασχαλίδης αλλά το τραγούδι έγινε περισσότερο γνωστό μέσω του Γιάννη Χαρούλη, κάτι που καθόλου δεν ενόχλησε τον δημιουργό.

“Ο Χαρούλης το τραγούδησε όταν ήταν άγνωστος. Το έκανε όμως επιτυχία, διότι έχει τα κότσια. Δεν αισθάνομαι καμία επιβράβευση για το τραγούδι… Αισθάνομαι ότι είναι πολύ μάγκας ο Χαρούλης. Έχει το άγγιγμα του Μίδα και ό,τι και να τραγουδήσει, γίνεται χρυσό. Και τον τηλεφωνικό κατάλογο να μελοποιήσει κανείς και να τον τραγουδήσει ο Χαρούλης, θα τον κάνει επιτυχία”, έχει πει.

Της Λήθης το πηγάδι

Της παπαρούνας τον ανθό
Να μην τον εμυρίσεις
Γιατί σε μένα μάτια μου
Μια μέρα θα γυρίσεις

Να μου γυρέψεις τη φωτιά
Και του τρελού το χάδι
Πάντα ζητούσες τα φιλιά
Που αφήνουνε σημάδι

Τα χάδια μου τα πέταξα
Στης λήθης το πηγάδι
Να μην τα βρουν οι αγκαλιές
που βγαίνουνε σεργιάνι

Με διαβατάρικα πουλιά
Έρωτα να μην πιάνεις
Γιατί είναι διαβατάρικα
Και γρήγορα τα χάνεις

Και σου κουρσεύουν τη λαλιά
Κι ανάσα πια δεν έχεις
Κι όλο γυρίζεις το πρωί
Χάδι να μου γυρεύεις

Τα χάδια μου τα πέταξα
Στης λήθης το πηγάδι
Να μην τα βρουν οι αγκαλιές
που βγαίνουνε σεργιάνι