«Το’δα γω στον ύπνο πως θα φτάσω στον ουρανό…»: Αθήνα – Κρήτη, πρώτη φορά σε αεροπλάνο

Μια γιαγιά, με την ψυχή παιδιού, μας ζέστανε την καρδιά. Κι αν τα καράβια τότε δεν έφυγαν για Κρήτη, μας χάρισαν μια ιστορία που μας συγκίνησε.

Είναι μια ιστορία για τη χαρά της ζωής, τη λαχτάρα να είμαστε κοντά στους δικούς μας ανθρώπους και τη μαγεία της πρώτης φοράς. Είναι μια ιστορία με την γιαγιά της Ελευθερίας Λάππα που την διαβάσαμε στην σελίδα στο Facebook Ομφαλός της γης.

Χειμώνας λοιπόν, και η γιαγιά έπρεπε να πάει στην Κρήτη για τον γάμο της εγγονής της..

«Ήταν χειμώνας κι έπρεπε να πάμε από Αθήνα στην Κρήτη για ένα γάμο. Είχαμε βγάλει τα εισιτήρια με το καράβι.

Ο καιρός όμως δεν επέτρεψε να φύγουν τα καράβια κι έτσι ταξιδέψαμε μ αεροπλάνο. Είχαμε μαζί και την γιαγιά μας!!

“Τι.. δεν θα’ ρθω εγώ στον γάμο της εγγονής μου;“

Κι ήταν μες την καλή χαρά!!

Σαν της είπαμε δεν φεύγει το καράβι…μα καλά δεν τους είπατε πως πρέπει να πάμε στο γάμο; Και πότε θα φύγει; Ο γάμος θα σκολάσει. Κι άρχισε η γιαγιά να τα βάζει με τα καράβια που δεν φεύγανε με τον καιρό που χάλασε και με την εγγονή της.

“Ε κι αυτή η τσιούπρα χειμώνα βρήκε να παντρευτεί..”

“Δεν καρτέραγε τσιότσιο να φιάξει ο καιρός..”

Στεναχωρήθηκε πολύ και δεν μπορούσε να το χωνέψει πως μια φορά θέλησε κι κείνη να κουνήσει απ το χωριό και χάλασε ο κόσμος..

Αφού τα καράβια δεν θα φεύγανε βγάλαμε εισιτήρια να πάμε μ αεροπλάνο αλλά δεν της είπαμε τίποτα για να της κάνουμε έκπληξη.

Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο κι είδε τα αεροπλάνα είπε: “Ούουουι γιεμ μ αλοπράνο θα πάμε;“

Και χάρηκε η καημένη κι έλεγε: “Το’δα γω στον ύπνο πως θα φτάσω στον ουρανό…“

Μπήκαμε, καθίσαμε στις θέσεις μας δίπλα στο φτερό ήταν και το φωτάκι στο τέρμα του αναμμένο συνεχώς κι η γιαγιά νύχτωσε και πως θα σώσουμε…

Ίσα που προλάβαμε όμως να δει τα σύννεφα που διαπέρασε το αεροπλάνο και τα’ χε λίγο χαμένα..

“Τι; Τώρα είμαστε πάνω απ τα σύννεφα από κείνα που βλέπουμε από κατ απ την γη;” Έλεγε και ξανάλεγε. “Που να το πω και να με πιστέψουν..“

“Τήρα μου λέει σαν τουλούπες από μαλλιά μοιάζουν”. “Άσπρα άσπρα θα’ναι από καλές προβατίνες”, “Γιαγιά, σύννεφα είναι”.

“Το ξέρω μωρ παιδί μου αλλά η βροχή που είναι;”

Φτάσαμε, πήγαμε στους συγγενείς μας και την επομένη ρώτησαν την γιαγιά πως ήταν το ταξίδι.

Και κείνη, «Καλό ήταν αλλά από την ώρα που κινήσαμε ως την ώρα που φτάσαμε κάποιος μας πήρε το κατόπι μ ένα φακό αναμμένο».

Είχε νυχτώσει για τα καλά και δεν έβλεπε το φτερό παρά μόνο το φως στην άκρη του.

Δεν θα πω για μένα που κόντευα να σπάσω από το σφίξιμο τις λαβές του καθίσματος.

Όλα αυτά πριν 46 χρόνια…και πρώτη φορά σε αεροπλάνο..»