Τέχνες

Φρεντερίκ Μιστράλ: Ο Γάλλος ποιητής που λάτρεψε όσο τίποτα άλλο την Ελλάδα. Της έγραψε έναν “ύμνο” που μετέφρασε ο Παλαμάς

advertisement

O Φρεντερίκ Μιστράλ ήταν Γάλλος ποιητής, συγγραφέας και λεξικογράφος, ο οποίος, τον 19ο αιώνα, ηγήθηκε της προσπάθειας αναβίωσης της προβηγκιανής γλώσσας και λογοτεχνίας. Το 1904 μοιράστηκε με τον Ισπανό Χοσέ Eτσεγκαράι υ Eϊζαγκίρε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για τη συμβολή του στη λογοτεχνία και τη φιλολογία. Προς τιμήν του πήρε το ψευδώνυμο επίθετό της η Χιλιανή συγγραφέας και Νομπελίστρια Γκαμπριέλα Μιστράλ.

Φρεντερίκ Μιστράλ: Ο Γάλλος ποιητής που λάτερψε όσο τίποτα άλλο την Ελλάδα. Της έγραψε έναν "ύμνο" που μετέφρασε ο Παλαμάς

Ο Μιστράλ στην κυριολεξία λάτρεψε την Ελλάδα και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Θαύμασε και εξύμνησε ιδιαίτερα τον αγώνα της ανεξαρτησίας των Ελλήνων από τους Οθωμανούς, όπως φαίνεται άλλωστε και στο ποίημά που θα διαβάσετε στη συνέχεια. Πέθανε ανήμερα στις 25 Μαρτίου, ημερομηνία ορόσημο για την αγαπημένη του Ελλάδα. Προτομή του έχει στηθεί στην Καλλιθέα Αττικής, στην πλατεία Αγίας Ελεούσης.

 

Μετάφραση Κωστής Παλαμάς

advertisement

Με την αυγή και η θάλασσα μενεξεδένια λάμπει,

και με το φως τα πάντα ξανανιώνουν.

Να η άνοιξη γυρίζει, να το χελιδόνι

στον Παρθενώνα ξαναχτίζει τη φωλιά του!

Πανίερη Αθηνά, τίναξε το πουλί σου

στ’ αμπέλια μας απάνω τα σαρακωμένα.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Αγάλια αγάλια αποχρυσώνεται το κύμα,

να η άνοιξη γυρίζει, μεσ’ στα κορφοβούνια

του Προμηθέα τα σπλάχνα σκίζοντας ένα όρνιο

μεγάλο, ασάλευτο ξανοίγεται μακριάθε

για να διώξεις το μαύρο γύπα που σε τρώει,

αρμάτωσέ μας, νέε νησιώτη, το καράβι.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν’η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Τ’ ανάκρασμα τ΄ακούτε της αρχαίας Πυθείας;

“Νίκη στων ημιθέων τ’ αγγόνια!” Από τη ‘ Ιδη

ως της Νικαίας τ’ ακρογιάλια ξανανθίζουν

αιώνιες οι ελιές. Με τ’ άρματα στα χέρια

εμπρός! Τα ύψη των βουνών ας τ’ ανεβούμε,

τους Σαλαμίνικους αντίλαλους ξυπνώντας!

Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν΄η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Κ’ έλα, ετοιμάστε τα λευκά φορέματά σας,

αρραβωνιαστικές, για να στεφανωθήτε

στο γυρισμό τους ακριβούς σας μεσ’ στο λόγγο

γι’ αυτούς που σας γλυτώσανε κόφτε τη δάφνη.

Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη,

ας πιούμε ξεχειλη τη δόξα παλληκάρια.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Ό,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνει, αδέρφια!

Στων πυρωμένων τούτων βράχων την λαμπάδα

με σάρκα θεία μπόρεσ’ ο άνθρωπος να νοιώση

το φωτερώτερο κι απ’ όλα τα όνειρά του.

Κι η χριστιανή ψυχή βωβή εκεί πέρα θα είναι;

Κ’ εμείς ενός κορμιού ξερόκλαδα εκεί πέρα;

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Το Μαραθώνιο πεζοδρόμο ακολουθώντας

κι αν πέσουμε, το χρέος μας έχουμε κάμει!

Και με το αίμα του προγόνου μας Λεωνίδα

το αίμα μας , θριαμβων αίμα, ταιριασμένο,

θα πορφυρώσει τον καρπό τον κοραλλένιο

και το σταφύλι το κρεμάμενο στο κλήμα.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είναι η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Της ιστορίας μάς φέγγουν τρεις χιλιάδες χρόνια,

Ορθοί! Και πρόβαλε από τώρα το παλάτι

στον τόπο εκεί που λύθηκαν τα κακά μάγια,

κι ο φοίνικας ξαναγεννιέται από τη στάχτη.

Στις αμμουδιές της Μέκκας διώξε το ήλιε,

το μισοφέγγαρο μακριά απ΄τον ουρανό μας…

Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν΄η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

advertisement

Σχετικά άρθρα

Back to top button