Φωτεινοί άνθρωποι
«Το παρόν παίρνει το μπόι των ανθρώπων που το κουβαλάνε»
Τους συναντώ κάθε μέρα. Είναι οι Φωτεινοί Άνθρωποι που κάνουν μικρά ή μεγάλα όμορφα πράγματα κάτω από το ημίφως των καιρών. Δίνουν παρηγοριά στους γύρω, ένα χάδι κουράγιου -σπρώξιμο, σε όσους τραβάνε μπροστά-και τους τέλειωσε το κουράγιο.
Ίσως να χαρίζουν και λίγη πίστη για το μέλλον σε όσους νοσταλγούν το παρελθόν. Με δυσκολία, με χαρά,με αγάπη. Πέφτουν, σηκώνονται και ξανασυνεχίζουν, με την αστερόσκονη που τους περισσεύει. Με φόβο αλλά χωρίς δειλία. Με επιμονή, με χίλια δυο εμπόδια. Με «το πολύ το μπορώ, το λίγο δεν μου φτάνει». Έχοντας επίγνωση της εποχής στην οποία ζουν, μοιάζουν να χτυπάνε με φόρα στον τοίχο, αλλά συνεχίζουν.
Μέχρι να ανοίξει ο δρόμος, να αλλάξει ο καιρός, να μπει λίγο φως. “Ξέρουμε τι είμαστε, αλλά δεν ξέρουμε τι θα μπορούσαμε να είμαστε” λέει η παραιτημένη Οφηλία στον Άμλετ. Εκείνος που συνεχίζει να ζει, οφείλει να μάθει.
«Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων» έλεγε ο Καζαντζάκης.
Η λογοτεχνία προσπαθεί να δώσει κουράγιο. Να χαιρόμαστε περισσότερο για τα ωραία πράγματα που κάνουμε. Να κοιτάμε τη χαρά στα μάτια, να μην την αφήνουμε να χάνεται σαν νερό μέσα από τα χέρια. Να μην ξυπνήσουμε μια μέρα για να κοιτάξουμε πίσω και να πούμε πόσο ευτυχισμένοι υπήρξαμε και πόσο δυστυχισμένοι είμαστε τώρα.
Οι φωτεινοί άνθρωποι βρίσκουν τη λέξη που λείπει από το λεξιλόγιο μας, τη χαρά μέσα στη μιζέρια μας, την αστεία πλευρά της ζωής μας. Όλοι έχουμε ανάγκη από ένα φωτεινό άνθρωπο στη ζωή μας. Μην συμβιβάζεστε με τίποτα λιγότερο.
Από την Μελίτα Κάραλη [doctv]
