Όταν έμαθε ότι η γυναίκα του τον απατάει για 10 χρόνια, αποφάσισε να γράψει ένα κείμενο..

Νωρίτερα αυτό το μήνα ο 46χρονος Τζον Τζέρρισον δημοσίευσε στο Reddit την προσωπική του ιστορία.

Ο Τζέρισσον διηγείται πώς άφησε τη ζωή του να περάσει, επιδιώκοντας την άνεση και τη βόλεψη και αφήνοντας πίσω τα πάθη και τις επιθυμίες του. Η ιστορία αυτού του ανθρώπου είναι μια μεγάλη υπενθύμιση για όλους μας.

Μας θυμίζει ότι αυτό που η κοινωνία θεωρεί ως την καλύτερη επιλογή στη ζωή, συνήθως οδηγεί στην αυτοκαταστροφή μας.

“Γεια σας, το όνομά μου είναι Τζον. Χρονοτριβούσα για κάποιο καιρό, αλλά τελικά έφτιαξα ένα λογαριασμό για να δημοσιεύσω μερικές σκέψεις μου. Πρέπει να βγάλω από μέσα μου αυτά που κρατάω τόσο καιρό.

Λοιπόν, σχετικά με εμένα. Είμαι 46 ετών, στέλεχος τράπεζας, και έχω ζήσει όλη μου τη ζωή διαφορετικά, από το πώς θα ήθελα να τη ζήσω. Όλα τα όνειρά μου, τα πάθη μου, χάθηκαν. Που χάθηκαν; Σε μια σταθερή δουλειά με σταθερό ωράριο. 6 ημέρες την εβδομάδα. Για 26 χρόνια.

Επανειλημμένα επέλεγα το ασφαλέστερο μονοπάτι στη ζωή μου, γεγονός που τελικά με οδήγησε να αλλάξω τον εαυτό μου.

Σήμερα έμαθα ότι η γυναίκα μου με απατάει τα τελευταία 10 χρόνια. Ο γιος μου δεν αισθάνεται τίποτε για μένα. Συνειδητοποίησα ότι έχασα την κηδεία του πατέρα μου για το τίποτα. Δεν κατάφερα να ολοκληρώσω το μυθιστόρημά μου, να ταξιδέψω στον κόσμο και να βοηθήσω τους άστεγους. Όλα αυτά τα πράγματα που ήθελα να κάνω και πίστευα ότι θα τα καταφέρω στο τέλος της εφηβείας μου, εκεί γύρω στα είκοσι. Αν ο νεότερος εαυτός μου είχε συναντήσει τον εαυτό μου σήμερα, θα τον γρονθοκοπούσε δυνατά στο πρόσωπο. Στη συνέχεια θα σας διηγηθώ πώς πέταξα όλα μου τα όνειρα στα σκουπίδια.

Ας ξεκινήσουμε με μια περιγραφή του εαυτού μου όταν ήμουν 20.

Μου φαίνεται σαν να ήταν χτες όταν είχα την βεβαιότητα ότι θα καταφέρω να αλλάξω τον κόσμο. Οι άνθρωποι με αγαπούσαν και εγώ αγαπούσα τους ανθρώπους.

Είχα φρέσκες ιδέες, ήμουν δημιουργικός, αυθόρμητος, ριψοκίνδυνος και τα πήγαινα τέλεια με τους ανθρώπους.

Είχα δύο όνειρα. Το πρώτο ήταν να γράψω ένα βιβλίο. Το δεύτερο ήταν να ταξιδέψω στον κόσμο και να προσφέρω τη βοήθεια μου στους φτωχούς και στους άστεγους.

Είχα ήδη σχέση 4 χρόνια με την γυναίκα μου εκείνη την χρονική περίοδο. Νεανική αγάπη. Αγαπούσε τον αυθορμητισμό μου, την ενέργεια μου, την ικανότητά μου να κάνω τους ανθρώπους να γελούν και να αισθάνονται αγαπητοί.

Πίστευα ότι το βιβλίο μου επρόκειτο να αλλάξει τον κόσμο. Ήθελα μέσα από τις σελίδες του να δείξω την προοπτική του «κακού» και του «διεστραμμένου». Να πω ότι ο καθένας σκέφτεται διαφορετικά, ότι οι άνθρωποι ποτέ δεν σκέφτονται ότι αυτό που κάνουν είναι λάθος.

Είχα γράψει ήδη 70 σελίδες όταν έγινα 20. Σήμερα είμαι 46 ετών και είμαι ακόμη στις 70.

Μέχρι τα 20 μου, είχα γυρίσει με ένα σακίδιο στην πλάτη τη Νέα Ζηλανδία και τις Φιλιππίνες. Είχα σχεδιάσει να γυρίσω όλη την Ασία, την Ευρώπη και στην συνέχεια την Αμερική (ζω στην Αυστραλία παρεμπιπτόντως). Μέχρι σήμερα, έχω επισκεφτεί μόνο τη Νέα Ζηλανδία και τις Φιλιππίνες.

Σήμερα νιώθω ότι έχω φτάσει πια στο σημείο που μπορώ να πω ότι όλα τα έχω κάνει στραβά. Τα πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει περισσότερο:

Ήμουν 20. Ήμουν μοναχοπαίδι. Έπρεπε να έχω σταθερότητα. Έπρεπε να κάνω την δουλειά που σπούδασα, η οποία θα υπαγόρευε ολόκληρη τη ζωή μου. Να αφιερώσω ολόκληρη τη ζωή μου σε μια δουλειά 10 ωρών την ημέρα. Τι σκεφτόμουν; Πώς θα μπορούσα να ζω, όταν η δουλειά ήταν η ζωή μου; Μόλις γυρνούσα στο σπίτι, έτρωγα βραδινό, προετοίμαζα την δουλειά μου για την επόμενη μέρα και ξάπλωνα για ύπνο στις 10 το βράδυ, για να ξυπνήσω στις 6 το πρωί της επόμενης ημέρας. Πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που έκανα έρωτα με τη γυναίκα μου.

Χθες, η γυναίκα μου παραδέχτηκε ότι με απατάει τα τελευταία 10 χρόνια. 10 χρόνια! Ακούγεται μεγάλο το χρονικό διάστημα και ακόμη δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Δεν με πονάει ακόμα. Λέει ότι με απατάει επειδή έχω αλλάξει. Επειδή δεν είμαι το άτομο που ήμουν.

Τι έχω κάνει τα τελευταία 10 χρόνια; Εκτός από την δουλειά μου, πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα άλλο να αναφέρω. Δεν ήμουν σωστός σύζυγος. Δεν ήμουν ΕΓΩ. Ποιος είμαι; Τι μου συνέβη;

Δεν της ζήτησα καν διαζύγιο, δεν της φώναξα, ούτε καν έκλαψα. Δεν ένιωσα τίποτα. Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, μπορώ να αισθανθώ ένα δάκρυ να κυλάει από τα μάτια μου. Αλλά όχι επειδή η σύζυγός μου με έχει απατήσει, αλλά επειδή τώρα συνειδητοποιώ ότι έχω πεθάνει μέσα μου.

Τι συνέβη σε αυτόν τον διασκεδαστικό, ριψοκίνδυνο, ενεργητικό άνθρωπο που ήμουν; Τον άνθρωπο που διψούσε να αλλάξει τον κόσμο;

Θυμάμαι ότι στο σχολείο μου είχε ζητήσει να βγούμε το πιο δημοφιλές κορίτσι αλλά εγώ το είχα απορρίψει για την μετέπειτα σύζυγο μου. Θεέ μου, ήμουν πολύ δημοφιλής στα κορίτσια στο λύκειο. Το ίδιο και στο πανεπιστήμιο. Αλλά έμεινα πάντα πιστός. Απλά μελετούσα καθημερινά για τις σπουδές μου.

θυμάστε όλα αυτά που σας είπα για τα ταξίδια με το σακίδιο στη πλάτη και τη συγγραφή του βιβλίου μου; Αυτά ήταν όλα κατά την διάρκεια των πρώτων χρόνων του κολεγίου. Δούλευα με μερική απασχόληση και ξόδευα χωρίς δεύτερη σκέψη όλα όσα κέρδιζα. Τώρα, αποταμιεύω την κάθε δεκάρα. Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά που να ξόδεψα κάτι για οτιδήποτε διασκεδαστικό ή σε κάτι για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω καν τι θέλω τώρα.

Ο πατέρας μου πέθανε πριν από δέκα χρόνια. Θυμάμαι να μου τηλεφωνεί η μαμά μου και να μου λέει ότι ο πατέρας μου αρρωσταίνει κάθε μέρα και πιο πολύ. Εγώ όμως ήμουν αφοσιωμένος στη δουλειά μου. Δεν είχα χρόνο. Κυνηγούσα τη μεγάλη προαγωγή. Ανέβαλα συνεχώς την επίσκεψή μου ελπίζοντας στο μυαλό μου ότι θα είναι καλά. Ότι τελικά θα γίνει καλά.

Τελικά ο πατέρας μου πέθανε και εγώ πήρα την μεγάλη προαγωγή μου. Όταν πέθανε είχα να τον δω 15 χρόνια.

Θέλοντας να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου σκέφτηκα ότι δεν είχε σημασία που δεν τον είχα δει. Όντας άθεος, πίστευα ότι αφού είναι νεκρός, δεν πειράζει έτσι κι αλλιώς. Τι σκεφτόμουν; Εξορθολογούσα τα πάντα, φτιάχνοντας δικαιολογίες για να αναβάλω πράγματα. Δικαιολογίες. Αναβλητικότητα. Όλα οδηγούν σε ένα πράγμα: το απόλυτο τίποτα.

Πίστευα ότι οι χρηματοοικονομικές εγγυήσεις ήταν το πιο σημαντικό πράγμα. Τώρα ξέρω, ότι σίγουρα δεν είναι. Λυπάμαι που δεν έκανα τίποτα με την ενέργεια μου, όταν την είχα. Με τα πάθη μου. Με τα νιάτα μου. Λυπάμαι που άφησα τη δουλειά μου να κυριεύσει τη ζωή μου. Λυπάμαι που ήμουν απαίσιος σύζυγος, μια μηχανή παραγωγής χρήματος. Λυπάμαι που δεν τέλειωσα το μυθιστόρημά μου, που δεν ταξίδεψα στον κόσμο, που δεν ήμουν συναισθηματικά εκεί για το γιο μου. Ήμουν ένα πορτοφόλι χωρίς συναισθήματα.

Αν το διαβάζετε αυτό και έχετε μια ολόκληρη ζωή μπροστά σας, σας παρακαλώ μην χρονοτριβείτε. Μην αναβάλετε τα όνειρά σας για αργότερα. Απολαύστε την ενέργειά σας, τα πάθη σας. Μην μένετε στο διαδίκτυο για όλο τον ελεύθερο χρόνο σας (εκτός και αν είναι εργαλείο για το πάθος σας).

Σας παρακαλώ, κάντε κάτι με τη ζωή σας όσο είστε ακόμη νέοι.

ΜΗΝ επαναπαυτείτε από τα 20 σας. Μην ξεχάσετε τους φίλους σας, την οικογένειά σας, τον ίδιο σας τον εαυτό. Μην σπαταλάτε τη ζωή σας, τις φιλοδοξίες σας, όπως έκανα εγώ. Μην γίνετε σαν κι εμένα.

Συγγνώμη για την μεγάλη ανάρτηση, αλλά έπρεπε να τα βγάλω από μέσα μου.

Συνειδητοποίησα ότι άφησα την αναβλητικότητα και τα χρήματα να με σταματήσουν από το να κυνηγήσω τα όνειρα μου όταν ήμουν νεότερος. Τώρα είμαι νεκρός μέσα μου. Γέρος και κουρασμένος.